Γεια σας!
Είμαι η Κατερίνα και σήμερα θα δούμε μία μικρή ιστορία μυστηρίου/θρίλερ. Θα μοιράζομαι μαζί σας κάποιες μικρές ιστορίες κατά καιρούς.
Η πρώτη ιστορία που θα δούμε, έχει τίτλο "Το Πηγάδι των Ευχών", χωρίζεται σε 3 μέρη και εξελίσσεται στην ευρύτερη περιοχή του Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας. Χρονικά, τα γεγονότα εξελίσσονται στην σημερινή εποχή (2019). Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που αναφέρονται είναι προϊόντα μυθοπλασίας και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα.
----
Το Πηγάδι των Ευχών (μέρος 1ο)
Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα σαν όλα τα άλλα στο Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας. Αλλά λένε ότι η ηρεμία συνοδεύει την καταιγίδα. Ο Μπεν περνούσε το ρεπό του με την γυναίκα του και τους δύο γιους του σε ένα ζεστό, οικογενειακό εστιατόριο. Εκείνος πάντα ντυμένος λιτά και απέριττα. Προτιμούσε τα κολεγιακά και τα τζιν, σε αντίθεση με την Τζέιν που πάντα ντυνόταν κομψά και λιγο υπερβολικά, είτε το σήκωνε η περίσταση είτε όχι, ότι ώρα της ημέρας και να ήταν. Αλλά κάπως έτσι την είχε ερωτευτεί και εκείνος. Δεν έδινε δεκάρα τι θα έλεγε ο κόσμος. Απλά έκανε ότι την έκανε να νοιώθει όμορφα.
Χαμογέλασε ελαφρά όταν ο 2-χρονος Άλαν του έδειξε ένα σπουργίτι που έκατσε στο περβάζι της τζαμαρίας.
"Μπαμπά, πουλάκι!", είπε ο μικρός.
"Άχου... Είναι μικρούλι.", παρατήρησε χαρωπά ο Μπεν.
"Είναι σπουργίτι!", πετάχτηκε ο 5-χρονος Ράιαν. Του άρεσε να καυχιέται για ότι καινούργιο μάθαινε στο σχολείο.
"Α, να και η μαμά του.", παρατήρησε η Τζέιν και χαμόγελασε τρυφερά στον άντρα της.
"Βγήκαν κι αυτά οικογενειακώς σαν και εμάς.", σχολίασε ο Μπεν και επέστρεψε το χαμόγελο στην γυναίκα του.
"Μπαμπά, βρέχει... Θα βραχεί το πουλάκι...", είπε κατσουφιασμένα ο μικρός Άλαν.
"Μην φοβάσαι. Θα πάνε στο σπίτι τους, όπως και εμείς σε λίγο.", απάντησε ο Μπεν.
"Θα πάρουμε παγωτό;", χάρηκε απότομα ο Άλαν.
"Μπορεί!", είπε η Τζέιν.
"Ναιιιι!", χάρηκαν τα πιτσιρίκια.
Αλλά μια απρόσμενη κλήση στο επαγγελματικό τηλέφωνο του Μπεν ήταν αρκετή για να προκαλέσει μια μικρή αναστάτωση. Η Τζέιν τον αγριοκοίταξε με τα μελί, σπινθηροβόλα μάτια της.
"Συγνώμη. Ξέχασα να το κλείσω.", απολογήθηκε ο Μπεν καθώς κοιτούσε το όνομα στην οθόνη του κινητού. Κοίταξε την Τζέιν με βλέμμα κουταβιού περιμένοντας την συγκατάθεσή της. Το είχαν αυτό. Λίγο αυταρχική εκείνη, λίγο πέσε-πίτα-να-σε-φάω αυτός, δεν έκανε ποτέ κάτι αν δεν του έδινε πρώτα την άδεια η Τζέιν. Πάντα απαιτητική εκείνη, κόρη πρώην στρατιωτικού βλέπετε. Τον αγαπούσε όμως. Απλά ήθελε η οικογένεια τους να έρχεται πρώτη. Αλλά πάντα υπέκυπτε στα σμαραγδί του μάτια. Και σε αυτό το ρημάδι το κουταβίσιο βλέμμα του.
"...Σήκωσέ το. ...Αλλά να μην επαναληφθεί σε παρακαλώ.", του τόνισε.
Ήταν η πρώτη φορά που ο Μπεν ξεχνούσε να το κλείσει σε έξοδο με τους δικούς του. Αλλά δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί τι θα επέφερε αυτό και πόσο θα άλλαζε την ζωή του. Δούλευε στο πυροσβεστικό σώμα του Γιόρκσαϊρ. Όσο εκείνος απολάμβανε το ρεπό του, η τύχη του δούλευε. Όλα για να βρεθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.
Είμαι η Κατερίνα και σήμερα θα δούμε μία μικρή ιστορία μυστηρίου/θρίλερ. Θα μοιράζομαι μαζί σας κάποιες μικρές ιστορίες κατά καιρούς.
Η πρώτη ιστορία που θα δούμε, έχει τίτλο "Το Πηγάδι των Ευχών", χωρίζεται σε 3 μέρη και εξελίσσεται στην ευρύτερη περιοχή του Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας. Χρονικά, τα γεγονότα εξελίσσονται στην σημερινή εποχή (2019). Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που αναφέρονται είναι προϊόντα μυθοπλασίας και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα.
 |
| Image copyrights: Aikaterine Koukis |
Το Πηγάδι των Ευχών (μέρος 1ο)
Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα σαν όλα τα άλλα στο Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας. Αλλά λένε ότι η ηρεμία συνοδεύει την καταιγίδα. Ο Μπεν περνούσε το ρεπό του με την γυναίκα του και τους δύο γιους του σε ένα ζεστό, οικογενειακό εστιατόριο. Εκείνος πάντα ντυμένος λιτά και απέριττα. Προτιμούσε τα κολεγιακά και τα τζιν, σε αντίθεση με την Τζέιν που πάντα ντυνόταν κομψά και λιγο υπερβολικά, είτε το σήκωνε η περίσταση είτε όχι, ότι ώρα της ημέρας και να ήταν. Αλλά κάπως έτσι την είχε ερωτευτεί και εκείνος. Δεν έδινε δεκάρα τι θα έλεγε ο κόσμος. Απλά έκανε ότι την έκανε να νοιώθει όμορφα.
Χαμογέλασε ελαφρά όταν ο 2-χρονος Άλαν του έδειξε ένα σπουργίτι που έκατσε στο περβάζι της τζαμαρίας.
"Μπαμπά, πουλάκι!", είπε ο μικρός.
"Άχου... Είναι μικρούλι.", παρατήρησε χαρωπά ο Μπεν.
"Είναι σπουργίτι!", πετάχτηκε ο 5-χρονος Ράιαν. Του άρεσε να καυχιέται για ότι καινούργιο μάθαινε στο σχολείο.
 |
| Image copyrights: Unsplash.com |
"Βγήκαν κι αυτά οικογενειακώς σαν και εμάς.", σχολίασε ο Μπεν και επέστρεψε το χαμόγελο στην γυναίκα του.
"Μπαμπά, βρέχει... Θα βραχεί το πουλάκι...", είπε κατσουφιασμένα ο μικρός Άλαν.
"Μην φοβάσαι. Θα πάνε στο σπίτι τους, όπως και εμείς σε λίγο.", απάντησε ο Μπεν.
"Θα πάρουμε παγωτό;", χάρηκε απότομα ο Άλαν.
"Μπορεί!", είπε η Τζέιν.
"Ναιιιι!", χάρηκαν τα πιτσιρίκια.
Αλλά μια απρόσμενη κλήση στο επαγγελματικό τηλέφωνο του Μπεν ήταν αρκετή για να προκαλέσει μια μικρή αναστάτωση. Η Τζέιν τον αγριοκοίταξε με τα μελί, σπινθηροβόλα μάτια της.
"Συγνώμη. Ξέχασα να το κλείσω.", απολογήθηκε ο Μπεν καθώς κοιτούσε το όνομα στην οθόνη του κινητού. Κοίταξε την Τζέιν με βλέμμα κουταβιού περιμένοντας την συγκατάθεσή της. Το είχαν αυτό. Λίγο αυταρχική εκείνη, λίγο πέσε-πίτα-να-σε-φάω αυτός, δεν έκανε ποτέ κάτι αν δεν του έδινε πρώτα την άδεια η Τζέιν. Πάντα απαιτητική εκείνη, κόρη πρώην στρατιωτικού βλέπετε. Τον αγαπούσε όμως. Απλά ήθελε η οικογένεια τους να έρχεται πρώτη. Αλλά πάντα υπέκυπτε στα σμαραγδί του μάτια. Και σε αυτό το ρημάδι το κουταβίσιο βλέμμα του.
"...Σήκωσέ το. ...Αλλά να μην επαναληφθεί σε παρακαλώ.", του τόνισε.
Ήταν η πρώτη φορά που ο Μπεν ξεχνούσε να το κλείσει σε έξοδο με τους δικούς του. Αλλά δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί τι θα επέφερε αυτό και πόσο θα άλλαζε την ζωή του. Δούλευε στο πυροσβεστικό σώμα του Γιόρκσαϊρ. Όσο εκείνος απολάμβανε το ρεπό του, η τύχη του δούλευε. Όλα για να βρεθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.
Κάποιος είχε καλέσει την πυροσβεστική για να δηλώσει την εξαφάνιση ενός άντρα κοντά στο Γουέδερμπι. Αναγκάστηκε να πάει. Η πυροσβεστική και η αστυνομία χτένιζαν ήδη την ευρύτερη περιοχή. Δεν υπήρχαν πουθενά ίχνη του χαμένου άντρα, ούτε τίποτα που να πρόδιδε πάλη ή απαγωγή. Απλά είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης. Σχεδόν μεταφυσικά θα τολμούσε κανείς να πει.
"Τι ώρα χάθηκε;", ρώτησε ο Μπεν έναν συνάδελφο και φίλο του.
"Είναι καμιά ώρα περίπου. Άφαντος. Ούτε τα σκυλιά δεν τον μυρίζουν.", απάντησε ο Νικ και σκούπισε τον ιδρώτα από το μεγάλο μέτωπο του με το χέρι του.
"Τι είπε η γυναίκα του;"
"Είχε βγάλει βόλτα τον σκύλο τους, περνούσε από εδώ και ταυτόχρονα μιλούσαν στο κινητό. Σε κάποια φάση της είπε ότι έπιασε απότομα αέρας...και τέλος. Τίποτα άλλο. Τώρα δεν βρίσκουμε ούτε αυτόν, ούτε το κινητό. Δοκιμάσαμε να καλέσουμε το νούμερο, καλεί κανονικά, αλλά τίποτα. Δεν ακούγεται πουθενά. Άκρα ησυχία."
Ο Μπεν άφησε όλο τον αέρα να βγει από τα λεπτά του χείλη σουφρώνοντας τα τόσο που τα έκανε να μοιάζουν ακόμα μικρότερα. "Η σήμανση;"
"Τίποτα απολύτως σου λέω. Λες και τον πήραν εξωγήινοι. Έβρεξε κιόλας και ούτε πατημασιές ούτε τίποτα.", απάντησε ο Νικ.
"Δεν εξαφανίζοντε έτσι οι άνθρωποι..." Ήταν μπερδεμένος ο Μπεν. Έξυσε ελαφρά τα κοντά, σγουρά μαλλιά του προσπαθώντας να σκεφτεί. "Βγήκε εισαγγελική απόφαση για την κλήση;"
"Ναι αμέ. Εδώ δεν έχει κλείσει 24ωρο ακόμα για να δηλωθεί εξαφάνιση. Τι μου λες και εσύ;", είπε ο Νικ. "Στην ζούλα ψάχνουμε επειδή η γυναίκα του έχει γνωστό μέσα στην αστυνομία."
"Τι να πω, δεν ξέρω. Τι υπάρχει εδώ γύρω; Από εγκαταλελειμμένα κτήρια κλπ;"
"Τίποτα το ιδιαίτερο. Μια παλιά αποθήκη, — φύλλο και φτερό την έκανε η σήμανση αλλά τίποτα — ένα πηγάδι εδώ πιο κάτω, στα 200 μέτρα περίπου,...και μια μάντρα με παλιοσίδερα. Τίποτα. Τα έψαξαν όλα.", απάντησε ο Νικ μορφάζωντας το στόμα του.
"Είναι *σίγουρο* ότι ήταν εδώ;", ρώτησε ο Μπεν παραξενεμένος από την όλη κατάσταση.
"Μέχρι να βγει η εισαγγελική απόφαση, όχι. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι παράτησα ένα γιγαντιαίο cheeseburger για να ψάχνω βραδιάτικα τα χωράφια. Θα απαιτήσω αύξηση μετά από αυτό να ξέρεις."
Ο Μπεν κρυφογέλασε και απάντησε, "Ναι καλά, άμα την πάρεις, σφύρα. Όσο θα την πάρω και εγώ. Όσο την εχω πάρει τα τελευταία 10 χρόνια. Πιο πολλές πιθανότητες έχω να μου σκάσει διαζύγιο στην μούρη η Τζέιν."
"Ωχ. Είχατε βγει με τα παιδιά;", κατάλαβε ο Νικ.
"Ναι. Τι το ξέχασα και εγώ ανοιχτό το ρημάδι...; Τέλος πάντων. Πάω να δω τι γίνεται."
"Θα πεταχτώ ως το Γουέδερμπι να πάρω καφέ. Θες;", ρώτησε ο Νικ.
"Φέρε. Θα τον χρειαστούμε από ότι φαίνεται. Προβλέπεται μεγάλη η νύχτα."
Ο Νικ απομακρύνθηκε. Είχε πάει κιόλας 9 η ώρα. Είχε σχεδόν νυχτώσει. Ο Μπεν πήρε έναν φακό και κατευθύνθηκε προς τους αστυνομικούς. Υπήρχε ένα ρέμα λίγο πιο κάτω. Δεν είχε μαζέψει πολύ νερό ακόμα. Ο Μπεν το σκέφτηκε πολύ. Άναψε τον φακό του και κατέβηκε να ρίξει μια ματιά. Το ακολούθησε όσο πήγαινε μέχρι που έφτασε στα λαγωνικά.
"Τι ώρα χάθηκε;", ρώτησε ο Μπεν έναν συνάδελφο και φίλο του.
"Είναι καμιά ώρα περίπου. Άφαντος. Ούτε τα σκυλιά δεν τον μυρίζουν.", απάντησε ο Νικ και σκούπισε τον ιδρώτα από το μεγάλο μέτωπο του με το χέρι του.
"Τι είπε η γυναίκα του;"
"Είχε βγάλει βόλτα τον σκύλο τους, περνούσε από εδώ και ταυτόχρονα μιλούσαν στο κινητό. Σε κάποια φάση της είπε ότι έπιασε απότομα αέρας...και τέλος. Τίποτα άλλο. Τώρα δεν βρίσκουμε ούτε αυτόν, ούτε το κινητό. Δοκιμάσαμε να καλέσουμε το νούμερο, καλεί κανονικά, αλλά τίποτα. Δεν ακούγεται πουθενά. Άκρα ησυχία."
Ο Μπεν άφησε όλο τον αέρα να βγει από τα λεπτά του χείλη σουφρώνοντας τα τόσο που τα έκανε να μοιάζουν ακόμα μικρότερα. "Η σήμανση;"
"Τίποτα απολύτως σου λέω. Λες και τον πήραν εξωγήινοι. Έβρεξε κιόλας και ούτε πατημασιές ούτε τίποτα.", απάντησε ο Νικ.
"Δεν εξαφανίζοντε έτσι οι άνθρωποι..." Ήταν μπερδεμένος ο Μπεν. Έξυσε ελαφρά τα κοντά, σγουρά μαλλιά του προσπαθώντας να σκεφτεί. "Βγήκε εισαγγελική απόφαση για την κλήση;"
"Ναι αμέ. Εδώ δεν έχει κλείσει 24ωρο ακόμα για να δηλωθεί εξαφάνιση. Τι μου λες και εσύ;", είπε ο Νικ. "Στην ζούλα ψάχνουμε επειδή η γυναίκα του έχει γνωστό μέσα στην αστυνομία."
"Τι να πω, δεν ξέρω. Τι υπάρχει εδώ γύρω; Από εγκαταλελειμμένα κτήρια κλπ;"
"Τίποτα το ιδιαίτερο. Μια παλιά αποθήκη, — φύλλο και φτερό την έκανε η σήμανση αλλά τίποτα — ένα πηγάδι εδώ πιο κάτω, στα 200 μέτρα περίπου,...και μια μάντρα με παλιοσίδερα. Τίποτα. Τα έψαξαν όλα.", απάντησε ο Νικ μορφάζωντας το στόμα του.
"Είναι *σίγουρο* ότι ήταν εδώ;", ρώτησε ο Μπεν παραξενεμένος από την όλη κατάσταση.
"Μέχρι να βγει η εισαγγελική απόφαση, όχι. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι παράτησα ένα γιγαντιαίο cheeseburger για να ψάχνω βραδιάτικα τα χωράφια. Θα απαιτήσω αύξηση μετά από αυτό να ξέρεις."
Ο Μπεν κρυφογέλασε και απάντησε, "Ναι καλά, άμα την πάρεις, σφύρα. Όσο θα την πάρω και εγώ. Όσο την εχω πάρει τα τελευταία 10 χρόνια. Πιο πολλές πιθανότητες έχω να μου σκάσει διαζύγιο στην μούρη η Τζέιν."
"Ωχ. Είχατε βγει με τα παιδιά;", κατάλαβε ο Νικ.
"Ναι. Τι το ξέχασα και εγώ ανοιχτό το ρημάδι...; Τέλος πάντων. Πάω να δω τι γίνεται."
"Θα πεταχτώ ως το Γουέδερμπι να πάρω καφέ. Θες;", ρώτησε ο Νικ.
"Φέρε. Θα τον χρειαστούμε από ότι φαίνεται. Προβλέπεται μεγάλη η νύχτα."
Ο Νικ απομακρύνθηκε. Είχε πάει κιόλας 9 η ώρα. Είχε σχεδόν νυχτώσει. Ο Μπεν πήρε έναν φακό και κατευθύνθηκε προς τους αστυνομικούς. Υπήρχε ένα ρέμα λίγο πιο κάτω. Δεν είχε μαζέψει πολύ νερό ακόμα. Ο Μπεν το σκέφτηκε πολύ. Άναψε τον φακό του και κατέβηκε να ρίξει μια ματιά. Το ακολούθησε όσο πήγαινε μέχρι που έφτασε στα λαγωνικά.
 |
| Image copyrights: Georgia Tzortzatou |
Αυτό που του τράβηξε την προσοχή ήταν το γεγονός ότι παρότι υποτίθεται ότι έπιασε αέρας πριν εξαφανιστεί ο άντρας, δεν υπήρχε ίχνος φύλλων στο νερό. Παραδόξως, όλα τα φύλλα ήταν κολλημένα στις όχθες. Αλλά ούτε ένα, ούτε το πιο μικρό δεν κυλούσε στο ρυάκι. Παραδόξως, τον προβλημάτισε αυτό. Άλλος δεν θα το παρατηρούσε, αλλά λίγο οι ψυχαναγκασμοί του, λίγο η παρατηρητικότητα του, του τράβηξε την προσοχή. Αλλά την στιγμή που έπιασε ένα από τα νωπά φύλλα, παρατήρησε και κάτι άλλο. Είναι φαινόμενο που δεν είχε ξανασυναντήσει. Τα φύλλα μαγνητίζονταν προς την όχθη, σχεδόν σαν στατικός ηλεκτρισμός.
"Χρειάζομαι κάποιον εδώ!", φώναξε στους αστυνομικούς εκεί δίπλα.
Μία αστυνομικός της σήμανσης κατέβηκε στο ρέμα. "Τι είναι;", τον ρώτησε.
"Παρατήρησε τα φύλλα.", επεσήμανε ο Μπεν.
Της τράβηξε και εκείνης την περιέργεια. Το φαινόμενο ήταν αφύσικο. Στατικός ηλεκτρισμός στο χώμα δίχως ίχνος μεγάλου πλαστικού; Ούτε καλώδια ρεύματος υπήρχαν στο σημείο ούτε τίποτα που να προκαλεί μικρές δόσεις ηλεκτρισμού.
"Δεν είναι περίεργο; Και δεν υπάρχουν καθόλου φύλλα στο νερό. Πουθενά. Το ακολούθησα σχεδόν όλο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει σε όλο το ρέμα."
"Για ελάτε λίγο εδώ κάτω!", η αστυνομικός φώναξε τους συναδέλφους της οι οποίοι κατέβηκαν και αυτοί.
"Δεν υπάρχουν καθόλου φύλλα στο ρυάκι και υπάρχει στατικός ηλεκτρισμός στις όχθες. Τι μπορεί να το προκαλεί αυτό; Γίνεται κάτι τέτοιο; Στατικός ηλεκτρισμός σε χώμα;", ρώτησε η αστυνομικός έναν πιο έμπειρο συνάδελφο.
"Περίεργο... Δεν νομίζω ότι είναι στατικός ηλεκτρισμός...", σχολίασε ο αστυνομικός. "Έχει κάποιος κατσαβίδι δοκιμαστικό για ρεύμα;!", φώναξε στους άλλους. Ένας συνάδελφος του έδωσε ένα και εκείνος το δοκίμασε στην όχθη και στο νερό. "Όχι, δεν είναι. Τίποτα. Δεν είναι ρεύμα. Δεν υπάρχει στατικός ηλεκτρισμός στο χώμα, ρε παιδιά. Θα με τρελάνετε εσείς;"
"Χρειάζομαι κάποιον εδώ!", φώναξε στους αστυνομικούς εκεί δίπλα.
Μία αστυνομικός της σήμανσης κατέβηκε στο ρέμα. "Τι είναι;", τον ρώτησε.
"Παρατήρησε τα φύλλα.", επεσήμανε ο Μπεν.
Της τράβηξε και εκείνης την περιέργεια. Το φαινόμενο ήταν αφύσικο. Στατικός ηλεκτρισμός στο χώμα δίχως ίχνος μεγάλου πλαστικού; Ούτε καλώδια ρεύματος υπήρχαν στο σημείο ούτε τίποτα που να προκαλεί μικρές δόσεις ηλεκτρισμού.
"Δεν είναι περίεργο; Και δεν υπάρχουν καθόλου φύλλα στο νερό. Πουθενά. Το ακολούθησα σχεδόν όλο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει σε όλο το ρέμα."
"Για ελάτε λίγο εδώ κάτω!", η αστυνομικός φώναξε τους συναδέλφους της οι οποίοι κατέβηκαν και αυτοί.
"Δεν υπάρχουν καθόλου φύλλα στο ρυάκι και υπάρχει στατικός ηλεκτρισμός στις όχθες. Τι μπορεί να το προκαλεί αυτό; Γίνεται κάτι τέτοιο; Στατικός ηλεκτρισμός σε χώμα;", ρώτησε η αστυνομικός έναν πιο έμπειρο συνάδελφο.
"Περίεργο... Δεν νομίζω ότι είναι στατικός ηλεκτρισμός...", σχολίασε ο αστυνομικός. "Έχει κάποιος κατσαβίδι δοκιμαστικό για ρεύμα;!", φώναξε στους άλλους. Ένας συνάδελφος του έδωσε ένα και εκείνος το δοκίμασε στην όχθη και στο νερό. "Όχι, δεν είναι. Τίποτα. Δεν είναι ρεύμα. Δεν υπάρχει στατικός ηλεκτρισμός στο χώμα, ρε παιδιά. Θα με τρελάνετε εσείς;"
"Θα ξεχάσω και αυτά που ξέρω. Δεν θα μπορούσαν να έχουν μαγνητιστεί τα φύλλα στο χώμα. Ούτε ο αέρας δεν τα κουνάει...", παρατήρησε η κοπέλα. "Αν δεν είναι στατικός ηλεκτρισμός, τι στο καλό είναι;"
Ταυτόχρονα, ο Μπεν είχε προχωρήσει λίγο πιο πέρα κατά μήκος του ρέματος. Ένας υπόκωφος ήχος από το πηγάδι εκεί κοντά τον είχε ανατριχιάσει. Κοίταξε πίσω στους αστυνομικούς αλλά ήταν απασχολημένοι ψάχνοντας για περισσότερα στοιχεία στο σημείο.
 |
| Image copyrights: Unsplash.com |
Τόλμησε να πάει πιο κοντά στο πηγάδι. Βγήκε από το ρέμα και πλησίασε περισσότερο από ότι άλλος στην θέση του θα τολμούσε. Μη οπλισμένος αν μη τι άλλο. Θαρραλέος δε. Το βάθος του πηγαδιού τον εξέπληξε. Παρότι πάλευε να δει με τον φακό του, δεν φαινόταν αντανάκλαση νερού ούτε πάτος.
"...Είναι κανείς εκεί κάτω;!", φώναξε με την βροντερή φωνή του. Η ιδέα ότι ο χαμένος άντρας μπορεί να είχε πέσει μέσα του πέρασε από το μυαλό. Αλλά με τέτοιο βάθος, πώς θα μπορούσε να είχε επιζήσει από τέτοια πτώση;
Καμιά απάντηση όπως ήταν αναμενόμενο. Μόνο το απόλυτο σκοτάδι και ο ήχος της βροχής στην λαμαρίνα από πάνω του που πλέον είχε αρχίσει να δυναμώνει. Εκτός όμως από την μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και των φυτών, η μύτη του έπιασε άλλη μια μυρωδιά, αρκετή άσχημη. "Αν δεν είναι αυτός, τότε είναι ψόφιο ποντίκι.", σκέφτηκε και έκλεισε ελαφρά την μύτη του.
Καμιά απάντηση όπως ήταν αναμενόμενο. Μόνο το απόλυτο σκοτάδι και ο ήχος της βροχής στην λαμαρίνα από πάνω του που πλέον είχε αρχίσει να δυναμώνει. Εκτός όμως από την μυρωδιά του βρεγμένου χώματος και των φυτών, η μύτη του έπιασε άλλη μια μυρωδιά, αρκετή άσχημη. "Αν δεν είναι αυτός, τότε είναι ψόφιο ποντίκι.", σκέφτηκε και έκλεισε ελαφρά την μύτη του.
Σήκωσε μια μικρή πέτρα από το χώμα και την άφησε να πέσει μέσα. Απλά δεν ακούστηκε ποτέ. Δεν έφτασε ποτέ στον πάτο. Θα μπορούσε να υπάρχει νερό. Ή ακόμα και χώμα. Οπότε σήκωσε μια μεγαλύτερη πέτρα και την πέταξε και αυτήν μέσα. Πάλι τίποτα.
"Τι υπάρχει εκεί κάτω;!", φώναξε σε έναν αστυνομικό.
"Άγνωστο! Είναι πολύ βαθύ! Θα κατέβουμε το πρωί!", απάντησε ο αστυνομικός.
Ο Μπεν κοίταξε μέσα στο πηγάδι μία τελευταία φορά. Ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να έβρισκαν εκεί κάτω. Τι περισσότερο μπορεί να έκρυβε αυτό το πηγάδι; Το μόνο σίγουρο ήταν ότι αν ο άντρας είχε πέσει εκεί μέσα,...με τέτοιο βάθος,...δεν υπήρχε περίπτωση να τον βρουν ζωντανό.
----
Η συνέχεια στο 2ο μέρος.
Ελπίζω να απολαύσατε αυτή την ιστορία! Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας σχετικά με την υπόθεση και να συζητήσουμε τυχόν ερωτήσεις που μπορεί να έχετε σχετικά με την πλοκή, τους χαρακτήρες, κλπ! Σύντομα θα ακολουθήσει και το δεύτερο μέρος, γι αυτό μείνετε συντονισμένοι!
Ευχαριστούμε πολύ για την στήριξή σας!
----
Υ.Γ: Τα δικαιώματα των κειμένων και κάποιες από τις εικόνες καλύπτονται νομικά! Αν χρειάζεστε κάποιο απόσπασμα από ένα άρθρο, επικοινωνήστε μαζί μας με ένα προσωπικό μήνυμα!
Copyrights: Katerina Kouki, Art & Stardust 2019
"Τι υπάρχει εκεί κάτω;!", φώναξε σε έναν αστυνομικό.
"Άγνωστο! Είναι πολύ βαθύ! Θα κατέβουμε το πρωί!", απάντησε ο αστυνομικός.
Ο Μπεν κοίταξε μέσα στο πηγάδι μία τελευταία φορά. Ένας Θεός ξέρει τι μπορεί να έβρισκαν εκεί κάτω. Τι περισσότερο μπορεί να έκρυβε αυτό το πηγάδι; Το μόνο σίγουρο ήταν ότι αν ο άντρας είχε πέσει εκεί μέσα,...με τέτοιο βάθος,...δεν υπήρχε περίπτωση να τον βρουν ζωντανό.
----
Η συνέχεια στο 2ο μέρος.
Ελπίζω να απολαύσατε αυτή την ιστορία! Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας σχετικά με την υπόθεση και να συζητήσουμε τυχόν ερωτήσεις που μπορεί να έχετε σχετικά με την πλοκή, τους χαρακτήρες, κλπ! Σύντομα θα ακολουθήσει και το δεύτερο μέρος, γι αυτό μείνετε συντονισμένοι!
Ευχαριστούμε πολύ για την στήριξή σας!
----
Υ.Γ: Τα δικαιώματα των κειμένων και κάποιες από τις εικόνες καλύπτονται νομικά! Αν χρειάζεστε κάποιο απόσπασμα από ένα άρθρο, επικοινωνήστε μαζί μας με ένα προσωπικό μήνυμα!
Copyrights: Katerina Kouki, Art & Stardust 2019
){kind=link}
0 Σχόλια