Γεια σας!
Είμαι η Κατερίνα και σήμερα θα δούμε το 1ο μέρος μιας ιστορίας περιπέτειας και ρομάντζου με τίτλο "Παράλληλοι δρόμοι". Το καλοκαίρι μπήκε επιτέλους για τα καλά και έτσι αποφάσισα να γράψω μία ιστορία εξερεύνησης που ταυτόχρονα να μεταφέρει και σημαντικά μηνύματα για την κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Η ιστορία αυτή εξερευνά το όμορφο νησί της Εύβοιας, ξεκινώντας φυσικά από την ιστορική Ερέτρια και το Πεζονήσι, γνωστό και ως "Νησί των Ονείρων".
Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που αναφέρονται είναι προϊόντα μυθοπλασίας και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα. Οι τοποθεσίες είναι πραγματικές εκτός από την σπηλιά του 1ου μέρους.
----
Παράλληλοι δρόμοι - Μέρος 1ο
Κάποιοι μπορεί να έχετε ακουστά το Νησί των Ονείρων ή Πεζονήσι. Ένα μικρό νησάκι στο λιμάνι της Ερέτριας. Ένας μικρός παράδεισος, κι όμως τόσο εγκαταλελειμμένο.
Η Έλενα πήγαινε συχνά για μπάνιο σε μια κρυφή παραλία στο παλιό ξενοδοχείο, στην πίσω μεριά του νησιού. Αν και μικροκαμωμένη δεν φοβόταν να πάει μόνη της, ακόμα και το βράδυ. Ήταν ένα απόγευμα του Αυγούστου του 2017. Λάτρευε να χαζεύει το ηλιοβασίλεμα στο αποκορύφωμά του στον πύρινο ουρανό.
Είχε αράξει πιο κοντά στο κτίριο αυτή τη φορά καθώς ο καιρός προμήνυε βροχή. Αφού έπιασε τα σοκολατί μαλλιά της πίσω σε αλογοουρά έβγαλε το αγαπημένο της βιβλίο από την τσάντα της, ξάπλωσε πίσω και άρχισε να διαβάζει. Έπειτα από λίγα λεπτά, ξαφνικά της φάνηκε ότι άκουσε βήματα πίσω της. Γύρισε το κεφάλι της και είδε έναν ξανθό, γεροδεμένο νεαρό να αφήνει ένα ζευγάρι βατραχοπέδιλα λίγο πιο πέρα.
"Γεια.", την χαιρέτησε.
Εκείνη από ευγένεια ανταπόδωσε τον χαιρετισμό, "Γεια. Ψαρεύεις εδώ;"
"Ναι, αλλά δεν είχε τίποτα σήμερα. Πολύ ανακατεμένη η θάλασσα.", απάντησε ο νεαρός καθώς άφηνε στο πλάι και το ψαροτούφεκό του. "Από δω είσαι;", ρώτησε την Έλενα.
"Όχι, από Χαλκίδα αλλά μένουν οι θείοι μου εδώ και με φιλοξενούν κάθε καλοκαίρι. Εσύ;"
"Εδώ γέννημα θρέμμα. Γιάννης.", της συστήθηκε και έκαναν χειραψία.
"Έλενα. Χάρηκα. Έρχεσαι συχνά εδώ;", τον ρώτησε εκείνη.
"Ε, κάθε δυο τρεις μέρες. Δουλεύω αγροτικά και όταν έχω χρόνο έρχομαι για ψάρεμα."
"Α μπράβο. Μ' αρέσει εδώ. Είναι ήσυχα. Δεν έχει πολύ κόσμο γενικά. Οι κάτοικοι εδώ την ξέρουν αλλά από τουρίστες, κλπ πολύ σπάνια να την βρει κάποιος.", είπε η Έλενα προσπαθώντας να συνεχίσει την συζήτηση.
"Ναι, είναι. Γι' αυτό ψαρεύω εδώ. Βρίσκω πιο εύκολα ψάρια. Τρομάζουν από το λιμάνι με τον κόσμο ή πέφτουν από τους ψαράδες στο λιμανάκι μπροστά και μαζεύονται όλα εδώ.", συμφώνησε ο Γιάννης.
Ένας δυνατός, μεταλλικός γδούπος από το εσωτερικό του ξενοδοχείου έκανε και τους δύο να αναπηδήσουν.
"Τι ήταν αυτό καλέ;", τρόμαξε η Έλενα. Δεν συνήθιζαν να ακούγονται θόρυβοι από το κτίριο.
"Κάτι θα έπεσε. Ή μπορεί να είναι κανένας άστεγος. Έρχεται και ο κυρ Αλέξης ο ψαράς μερικές φορές και απλώνει τα δίχτυα μέσα να μην του τα κλέψουν.", την καθησύχασε ο Γιάννης.
"Α, είπα και εγώ και τρόμαξα. Νυχτώνει κιόλας και πάει να βρέξει. Μην μας την πέσουν τα φαντάσματα. Μου θύμισε θρίλερ.", γέλασε ελαφρά η Έλενα. "Ώρα να πηγαίνω! Λοιπόν, χάρηκα που σε γνώρισα. Αφού έρχεσαι και εσύ συχνά, θα τα πούμε."
"Και εγώ χάρηκα. Εε...αύριο θα έρθεις;", ρώτησε διστακτικά ο Γιάννης.
"Μπορεί. Γιατί;", αναρωτήθηκε εκείνη."Θέλω να σου δείξω κάτι αλλά πρέπει να είναι πρωί να βλέπουμε."
"Τι πράγμα; Κανέναν θησαυρό;", είπε η Έλενα υπό τύπου αστείου και σοβαρού μαζί.
"Θα γελάσεις τώρα αλλά ναι, στο περίπου. Το ανακάλυψα ψαρεύοντας εδώ λίγο πιο κάτω, κοντά στην προβλήτα."
"Όντως τώρα;", ήταν έκπληκτη η Έλενα.
"Όντως. Δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου. ...Εε περιμένεις λίγο να δω αν είναι μέσα ο κυρ Αλέξης να του αφήσω τα πράγματα να μην τα κουβαλάω γιατί είμαι με το μηχανάκι και σε συνοδεύω μέχρι το λιμανάκι να σου πω;"
"Ναι, οκ.", συμφώνησε η Έλενα.
Αφού άφησε ο Γιάννης τα πράγματά του στον κυρ Αλέξη, συνόδευσε την Έλενα ως έξω στο λιμανάκι και ταυτόχρονα της έλεγε για το μαγευτικό μέρος που είχε ανακαλύψει.
"Πςς! Πόσο βαθιά είναι;", ρώτησε εκείνη, εντυπωσιασμένη.
"Όχι πολύ. Περίπου στο ένα μέτρο από την προβλήτα αλλά πρέπει να είναι γύρω στα δύο μέτρα βάθος.", εξήγησε ο Γιάννης. "Έχεις βατραχοπέδιλα και μάσκα;"
"Όχι αλλά θα πάρω το πρωί αν προλάβω. Τι ώρα θα έρθεις;"
"Από τις 10 ως τις 2 τι ώρα σε βολεύει;"
"Κατά τις...-", προσπάθησε να σκεφτεί η Έλενα, "12μιση;"
"Οκ, 12μιση. Θα σε περιμένω εδώ στην πόρτα.", έδειξε με το κεφάλι του προς την καγκελόπορτα.
"Οκ. Λοιπόν, τα λέμε. Άντε, καλό βράδυ!", χαιρέτησε εκείνη.
"Καλό βράδυ!", χαιρέτησε και εκείνος και πήρε ο καθένας τον δρόμο του.
Την επόμενη μέρα, βρέθηκαν στο λιμανάκι να πάνε μαζί στην παραλία. Η Έλενα είχε έρθει πλήρως εξοπλισμένη αυτή την φορά με μάσκα, βατραχοπέδιλα,...ακόμα και με αναπνευστήρα. Αφού άραξαν στην παραλία του νησιού και ο Γιάννης πήρε τα πράγματά του από το ξενοδοχείο ετοιμάστηκαν να βουτήξουν.
"Να είσαι κοντά μου γιατί έχει κάτι σκοινιά εκεί, μην μπλεχτείς. Δοκίμασα να τα βγάλω αλλά είναι μπηγμένα στην άμμο. Θα φέρω μαχαίρι να τα κόψω αύριο.", επεσήμανε ο Γιάννης.
"Οκ, δίπλα σου θα είμαι.", συμφώνησε η Έλενα και βούτηξαν στο νερό.
Η θάλασσα ήταν γαλήνια, σαν τζάμι. Μπορούσαν να δουν ακόμα και σε απόσταση τριών μέτρων. Κολυμπούσαν τόσα πολλά διαφορετικά είδη ψαριών τριγύρω σαν να βρίσκονταν στο πιο παραδεισένιο τροπικό νησί. Ο βυθός ήταν καλυμμένος με ένα αφράτο στρώμα κατάλευκων θαλάσσιων λουλουδιών και αχιβάδων που θύμιζε σαν να κολυμπούσαν στα σύννεφα.
Αφού προχώρησαν λίγο πιο βαθιά, εκεί που το σκοτάδι συγκρούεται με το φως, ο Γιάννης έκανε νόημα στην Έλενα να δει ένα διάπλατο άνοιγμα σε μια στοιβάδα βράχια λίγο πιο πέρα από την προβλήτα. Έπειτα της έκανε νόημα να βγουν στην επιφάνεια.
"Πάρε μια βαθιά ανάσα και βουτάμε. Έχει θύλακα αέρα μέσα, δεν είναι μεγάλη απόσταση αλλά αν νιώσεις ότι θες αέρα, σκούντα με.", της είπε.
"Οκ, το χω.", απάντησε η Έλενα και αφού πήραν μία πολύ βαθιά αναπνοή, βούτηξαν πάλι.
Ο Γιάννης άναψε έναν αδιάβροχο φακό ώστε να βλέπουν μέσα στην σπηλιά. Κολύμπησαν προς το άνοιγμα και αφού άφησε την Έλενα να περάσει πρώτη ώστε να βγει πιο γρήγορα στο θυλάκιο, πέρασε και εκείνος. Κολύμπησαν ένα μέτρο ακόμα και βγήκαν.
"Ωραία.", είπε λαχανιασμένος ο Γιάννης και έβγαλε την μάσκα του για ένα δευτερόλεπτο να στραγγίξει το νερό που είχε μπει. "Τώρα παίρνουμε άλλη μία ανάσα και περνάμε από κάτω σε αυτή την μεριά-" Της έδειξε το τοίχωμα. "και βγαίνουμε ακριβώς από πίσω. Και δεν έχει άλλη βουτιά, βγαίνουμε έξω εκεί."
"Τόσο μεγάλη είναι η σπηλιά ρε συ ή μου κάνεις πλάκα;!", εξεπλάγη η Έλενα.
"Κι όμως τόσο μεγάλη είναι, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται.", επιβεβαίωσε ο Γιάννης.
"Πωπω δεν μπορώ να το φανταστώ... Και είναι κάτω από την προβλήτα, έτσι; Δεν υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει η προβλήτα καμιά ώρα;", ανησύχησε εκείνη."Μπα όχι. Είναι περίπου σύνολο δύο μέτρα κάτω από την προβλήτα αλλά έχει πέτρωμα στο ταβάνι οπότε είναι κάπως σταθερό. Και δεν πιάνει όλη την προβλήτα, μόνο ένα κομμάτι. Οι πέτρες κρατάνε όμως, δεν έχουν διαβρωθεί. Δεν πατάει και ψυχή εδώ γενικά οπότε είναι ήσυχο το σημείο. Δεν πατάει κόσμος στην προβλήτα να πεις ότι θα αυξηθεί το βάρος ούτε προσαράζουν βάρκες εδώ να την χτυπήσει καμιά."
"Γεωλόγος τελείωσες;", κατάλαβε η Έλενα.
"Πού το κατάλαβες;", παραξενεύτηκε εκείνος.
"Ε, τόση ανάλυση στις πέτρες δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να κάνει άλλος!", έκανε πλάκα εκείνη.
Γέλασε ο Γιάννης και είπε, "Έχεις ένα δίκιο. Λοιπόν, πάμε."
Πήραν άλλη μία βαθιά ανάσα και βούτηξαν πάλι. Πέρασαν κάτω από το τοίχωμα και βγήκαν στην πίσω μεριά όπου επεκτεινόταν μία αρκετά μεγάλη σπηλιά. Αμέσως μόλις έβγαλε το κεφάλι της έξω η Έλενα ενθουσιάστηκε από την εξωπραγματική θέα της σπηλιάς. Το ταβάνι ήταν γεμάτο γαλάζια σπηλαιοθέματα και ημιδιάφανους ελικτίτες που θύμιζαν κοράλλια στην όψη και το πάτωμα ήταν καλυμμένο με γκουρ και σταλαγμίτες. Μέσα στις λιμνούλες των γκουρ υπήρχαν ψιλά ψιλά γαλάζια φωτάκια σαν βιοφωτιζώμενα πετραδάκια. Η συνολική εικόνα έμοιαζε βγαλμένη από παραμύθι.
"Έχω μείνει άφωνη...", είπε η Έλενα. "Τι είναι αυτό που φωτίζει μέσα στις λιμνούλες;"
"Είναι μία σπάνια ποικιλία βιοφωτιζώμενων πλαγκτόν.", απάντησε ο Γιάννης.
"Είναι...δεν ξέρω, δεν μπορώ να το περιγράψω... Αν πω θεαματικό είναι λίγο.", είπε εκείνη καθώς πλησίαζε μία από τις λιμνούλες. "Είναι δηλητηριώδη ή τίποτα τέτοιο;"
"Όχι όχι.", ανασήκωσε το κεφάλι ο Γιάννης.
Η Έλενα πέρασε απαλά το χέρι της μέσα από την λιμνούλα και αυτό γέμισε με νεραϊδένια φώτα. Ένιωθε ένα απερίγραπτο συναίσθημα. Μία μίξη θαυμασμού, ψυχικής γαλήνης και αρμονίας. Σαν να γινόταν ένα με την φύση.
"Και τώρα πώς φεύγουν;", είπε σαρκαστικά και γέλασε ελαφρά.
"Το ίδιο...-", αγκομάχησε ο Γιάννης καθώς έσκυβε πίσω από έναν μεγάλο σταλαγμίτη να πιάσει ένα μπουκαλάκι νερό. "έπαθα και εγώ όταν πρωτοήρθα οπότε την δεύτερα φορά ήρθα εξοπλισμένος."
Την πλησίασε. Έριξε σιγά σιγά νερό στα χέρι της και το σκούπισε απαλά με τον αντίχειρά του. Έπειτα την κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και αντιλήφθηκε ότι τον κοιτούσε και εκείνη αλλά τράβηξε γρήγορα το βλέμμα της για να μην το καταλάβει. Εκείνος χαμογέλασε ελαφρώς και έκατσε στο πάτωμα να απολαύσει τον όμορφο χώρο.
"Ευχαριστώ.", είπε η Έλενα ελαφρώς μαγκωμένη.
"Τίποτα."
Ένιωθε ένα σκίρτημα στην καρδιά λες και θα έβγαινε από το στήθος της. Ήταν από το κολύμπι; Ή μήπως είχε αρχίσει να της αρέσει ο Γιάννης; Τον κοίταξε πάλι όσο αυτός δεν κοιτούσε. Ήταν όμορφος νεαρός, εμφανώς μορφωμένος και ευγενικός. Αλλά έπειτα από έναν δυσάρεστο χωρισμό, η Έλενα δεν μπορούσε πλέον να μην σκέφτεται ότι πίσω από το αγγελικό πρόσωπο μπορεί να έκρυβε κέρατα. Πήρε σιγανά και διακριτικά μια βαθιά ανάσα και τίναξε λίγο το χέρι της.
"...Τις προάλλες έκατσα περίπου μία ώρα εδώ. Είναι ότι πρέπει για διαλογισμό. Δεν ακούγεται η βαβούρα της πόλης.", είπε ο Γιάννης. "Κάθισε.", την πρότρεψε.
Κάθισε και η Έλενα δίπλα του οκλαδόν κρατώντας μια μικρή απόσταση. "Είναι ωραία.", είπε.
"Κλείσε τα μάτια σου. Έχει ήχους που δεν τους ακούς εύκολα.", της είπε εκείνος.
Η Έλενα έκλεισε τα μάτια της και αναστέναξε. Οι ποικίλοι κρυφοί ήχοι, από το στάξιμο των σταγόνων στις λιμνούλες ως την σιγανή κίνηση του νερού, άρχισαν ένας ένας να φανερώνονται. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν μιλούσε κανένας από τους δύο. Η Έλενα παραξενεύτηκε και έριξε μια κλεφτή ματιά στον Γιάννη ο οποίος πάλι την κοιτούσε χαμογελαστά. Εκείνη χαμογέλασε ελαφρά.
"Τι ακούς;", την ρώτησε.
"Εε...το στάξιμο κυρίως. Και το νερό. Τα υπόλοιπα δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι...", απάντησε εκείνη.
"Ακούς ένα σαν...αμυδρό χρούτσου χρούτσου;"
"Ναι. Τι είναι;", αναρωτήθηκε εκείνη.
"Οι σταλακτίτες που ελαφρά τρίβονται όποτε ρέει νερό."
"Όντως;! Ακούγεται αυτό το πράγμα;", εξεπλάγη η Έλενα.
"Όχι πάντα αλλά ναι. Αλλά είναι τόσο αμυδρό που αν δεν συγκεντρωθείς δεν το ακούς."
"Καταπληκτικό.", ήταν εντυπωσιασμένη. Και από τους ήχους αλλά και από το πόσο ρομαντικός ήταν εκείνος. "Σε ευχαριστώ που με έφερες εδώ. Η αλήθεια είναι ότι είχα ανάγκη να ξεφύγω λίγο από την καθημερινότητα. Είναι φορές που νιώθω να με πνίγει."
"Δουλεύεις;", ρώτησε εκείνος.
"Ναι, στο ξενοδοχείο εδώ δίπλα, στην ρεσεψιόν. Εναλλάξ ευτυχώς, με άλλη μια κοπέλα.", απάντησε η Έλενα.
"Πόσο είσαι;"
"23. Εσύ;"
"26. Πρέπει να μιλάς και αρκετές γλώσσες, ε;", ρώτησε ο Γιάννης.
"Ε ναι. Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά και λίγο Ισπανικά. Ευτυχώς η άλλη κοπέλα μιλάει καλά Ισπανικά και παίρνει τις βάρδιες άμα έχουμε πιο πολλούς Ισπανούς κλπ στο ξενοδοχείο. Έπρεπε να ξέρω και Ρώσικα αλλά δεν το χω. Αλλά με μπουχτίζει όλη μέρα με τους ξένους και δώστου. Πιο πολύ μιλάω τις υπόλοιπες γλώσσες μέσα στην μέρα παρά Ελληνικά. Κοντεύω να τα ξεχάσω.", είπε εκείνη και γέλασε.
Γέλασε και ο Γιάννης και ρώτησε την πιο σημαντική ερώτηση. "Έχεις δεσμό;"
"Αυτή την στιγμή όχι. Βγήκα πρόσφατα από μία...περίεργη σχέση εκεί πού δεν το περίμενα και...ας πούμε ότι δυσκολεύομαι λίγο.", απάντησε η Έλενα.
"Κέρατο ή κάτι άλλο;", είπε ο Γιάννης κοιτάζοντάς την με ένα βλέμμα κατανόησης σαν να είχε βιώσει και εκείνος το ίδιο.
"Τα έφτιαξε με τον κολλητό μου."
"...Με μπέρδεψες λίγο.", την κοίταξε απορημένος.
"Άντρας. Ο δικός μου. Βγήκε ομοφυλόφιλους ή bi, δεν ξέρω.", εξήγησε θλιμμένη εκείνη, "Δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, προς Θεού, άνθρωποι είναι και αυτοί όπως όλοι μας, απλά...μου ήρθε ξαφνικό. Δεν το περίμενα δηλαδή. Δεν έδειχνε κάποια σημάδια ώστε να το καταλάβω, ούτε είχαμε συζητήσει κάτι τέτοιο ποτέ. Οπότε μου ήρθε διπλό. Και σοκ και κέρατο μαζί."
"Πόσο καιρό ήσασταν μαζί;"
"2 χρόνια."
"Αρκετό διάστημα."
"Ναι, όντως. ...Και...τέλος πάντων, τώρα είμαι ελεύθερη πάλι. Πήρα τον χρόνο μου, τα βρήκα με τον εαυτό μου,...και προχωράω. Δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας που λένε.", είπε η Έλενα και γέλασε ελαφρά. "Εσύ;"
"Εγώ...μέχρι πέρσι είχα μια σχέση αρρωστημένη, ειδικά το τελευταίο τρίμηνο τσακωνόμασταν συνέχεια και στο τέλος δεν άντεξα και χωρίσαμε. ...Μετά έμαθα μέσω κοινού γνωστού ότι...μερικές μέρες αφού χωρίσαμε αυτή έβγαινε συνέχεια με έναν τύπο και δύο μήνες μετά έμεινε έγκυος και παντρευτήκανε.", είπε ο Γιάννης επιβεβαιώνοντας την σκέψη της Έλενας.
"Α, τόσο καλά.", σχολίασε εκείνη. "Τα είχαν από πριν να μαντέψω."
"Προφανώς."
Η Έλενα αναστέναξε. Τότε ο Γιάννης την κοίταξε στα μάτια για άλλη μια φορά. Κάτι που δεν το είχε ξανακάνει κανένας. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που την κοιτούσε εκείνος.
Με δισταγμό της είπε, "Θέλω να ανακαλύψω κι άλλα τέτοια όμορφα μέρη του νησιού. ...Θα έρθεις μαζί μου;"
"...Ναι.", του απάντησε και χαμογέλασε.
Τελικά δεν ήταν η μόνη που της είχαν έρθει τα πάνω κάτω. Ίσως τελικά να ήταν καρμικό το ότι βρέθηκε ο Γιάννης στον δρόμο της. Κάποιος που την καταλάβαινε με τον δικό του τρόπο. Γιατί αν και διαφορετικές περιπτώσεις, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Και οι δύο είχαν πληγωθεί από κάποιον που αγαπούσαν. Ήταν άραγε αρκετό αυτό για να τους φέρει λίγο πιο κοντά; Θα κέρδιζε ο φόβος ή η ελπίδα για κάτι καλύτερο; Κάτι που πραγματικά θα τους άξιζε;
----
Ελπίζω να απολαύσατε αυτή την ιστορία! Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας σχετικά με την υπόθεση και να συζητήσουμε τυχόν ερωτήσεις που μπορεί να έχετε σχετικά με την πλοκή, τους χαρακτήρες, κλπ! Σύντομα θα ακολουθήσει και το δεύτερο μέρος, γι αυτό μείνετε συντονισμένοι!
Ευχαριστούμε πολύ για την στήριξή σας!
----
Υ.Γ: Τα δικαιώματα των κειμένων και κάποιες από τις εικόνες καλύπτονται νομικά! Αν χρειάζεστε κάποιο απόσπασμα από ένα άρθρο, επικοινωνήστε μαζί μας με ένα προσωπικό μήνυμα!
Copyrights: Katerina Kouki, Art & Stardust 2020
Είμαι η Κατερίνα και σήμερα θα δούμε το 1ο μέρος μιας ιστορίας περιπέτειας και ρομάντζου με τίτλο "Παράλληλοι δρόμοι". Το καλοκαίρι μπήκε επιτέλους για τα καλά και έτσι αποφάσισα να γράψω μία ιστορία εξερεύνησης που ταυτόχρονα να μεταφέρει και σημαντικά μηνύματα για την κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Η ιστορία αυτή εξερευνά το όμορφο νησί της Εύβοιας, ξεκινώντας φυσικά από την ιστορική Ερέτρια και το Πεζονήσι, γνωστό και ως "Νησί των Ονείρων".
Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που αναφέρονται είναι προϊόντα μυθοπλασίας και σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα. Οι τοποθεσίες είναι πραγματικές εκτός από την σπηλιά του 1ου μέρους.
----
Παράλληλοι δρόμοι - Μέρος 1ο
 |
| Photo by Unsplash.com |
Η Έλενα πήγαινε συχνά για μπάνιο σε μια κρυφή παραλία στο παλιό ξενοδοχείο, στην πίσω μεριά του νησιού. Αν και μικροκαμωμένη δεν φοβόταν να πάει μόνη της, ακόμα και το βράδυ. Ήταν ένα απόγευμα του Αυγούστου του 2017. Λάτρευε να χαζεύει το ηλιοβασίλεμα στο αποκορύφωμά του στον πύρινο ουρανό.
Είχε αράξει πιο κοντά στο κτίριο αυτή τη φορά καθώς ο καιρός προμήνυε βροχή. Αφού έπιασε τα σοκολατί μαλλιά της πίσω σε αλογοουρά έβγαλε το αγαπημένο της βιβλίο από την τσάντα της, ξάπλωσε πίσω και άρχισε να διαβάζει. Έπειτα από λίγα λεπτά, ξαφνικά της φάνηκε ότι άκουσε βήματα πίσω της. Γύρισε το κεφάλι της και είδε έναν ξανθό, γεροδεμένο νεαρό να αφήνει ένα ζευγάρι βατραχοπέδιλα λίγο πιο πέρα.
"Γεια.", την χαιρέτησε.
Εκείνη από ευγένεια ανταπόδωσε τον χαιρετισμό, "Γεια. Ψαρεύεις εδώ;"
"Ναι, αλλά δεν είχε τίποτα σήμερα. Πολύ ανακατεμένη η θάλασσα.", απάντησε ο νεαρός καθώς άφηνε στο πλάι και το ψαροτούφεκό του. "Από δω είσαι;", ρώτησε την Έλενα.
"Όχι, από Χαλκίδα αλλά μένουν οι θείοι μου εδώ και με φιλοξενούν κάθε καλοκαίρι. Εσύ;"
"Εδώ γέννημα θρέμμα. Γιάννης.", της συστήθηκε και έκαναν χειραψία.
"Έλενα. Χάρηκα. Έρχεσαι συχνά εδώ;", τον ρώτησε εκείνη.
"Ε, κάθε δυο τρεις μέρες. Δουλεύω αγροτικά και όταν έχω χρόνο έρχομαι για ψάρεμα."
"Α μπράβο. Μ' αρέσει εδώ. Είναι ήσυχα. Δεν έχει πολύ κόσμο γενικά. Οι κάτοικοι εδώ την ξέρουν αλλά από τουρίστες, κλπ πολύ σπάνια να την βρει κάποιος.", είπε η Έλενα προσπαθώντας να συνεχίσει την συζήτηση.
"Ναι, είναι. Γι' αυτό ψαρεύω εδώ. Βρίσκω πιο εύκολα ψάρια. Τρομάζουν από το λιμάνι με τον κόσμο ή πέφτουν από τους ψαράδες στο λιμανάκι μπροστά και μαζεύονται όλα εδώ.", συμφώνησε ο Γιάννης.
Ένας δυνατός, μεταλλικός γδούπος από το εσωτερικό του ξενοδοχείου έκανε και τους δύο να αναπηδήσουν.
"Τι ήταν αυτό καλέ;", τρόμαξε η Έλενα. Δεν συνήθιζαν να ακούγονται θόρυβοι από το κτίριο.
"Κάτι θα έπεσε. Ή μπορεί να είναι κανένας άστεγος. Έρχεται και ο κυρ Αλέξης ο ψαράς μερικές φορές και απλώνει τα δίχτυα μέσα να μην του τα κλέψουν.", την καθησύχασε ο Γιάννης.
"Α, είπα και εγώ και τρόμαξα. Νυχτώνει κιόλας και πάει να βρέξει. Μην μας την πέσουν τα φαντάσματα. Μου θύμισε θρίλερ.", γέλασε ελαφρά η Έλενα. "Ώρα να πηγαίνω! Λοιπόν, χάρηκα που σε γνώρισα. Αφού έρχεσαι και εσύ συχνά, θα τα πούμε."
"Και εγώ χάρηκα. Εε...αύριο θα έρθεις;", ρώτησε διστακτικά ο Γιάννης.
"Μπορεί. Γιατί;", αναρωτήθηκε εκείνη."Θέλω να σου δείξω κάτι αλλά πρέπει να είναι πρωί να βλέπουμε."
"Τι πράγμα; Κανέναν θησαυρό;", είπε η Έλενα υπό τύπου αστείου και σοβαρού μαζί.
"Θα γελάσεις τώρα αλλά ναι, στο περίπου. Το ανακάλυψα ψαρεύοντας εδώ λίγο πιο κάτω, κοντά στην προβλήτα."
"Όντως τώρα;", ήταν έκπληκτη η Έλενα.
"Όντως. Δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου. ...Εε περιμένεις λίγο να δω αν είναι μέσα ο κυρ Αλέξης να του αφήσω τα πράγματα να μην τα κουβαλάω γιατί είμαι με το μηχανάκι και σε συνοδεύω μέχρι το λιμανάκι να σου πω;"
"Ναι, οκ.", συμφώνησε η Έλενα.
Αφού άφησε ο Γιάννης τα πράγματά του στον κυρ Αλέξη, συνόδευσε την Έλενα ως έξω στο λιμανάκι και ταυτόχρονα της έλεγε για το μαγευτικό μέρος που είχε ανακαλύψει.
"Πςς! Πόσο βαθιά είναι;", ρώτησε εκείνη, εντυπωσιασμένη.
"Όχι πολύ. Περίπου στο ένα μέτρο από την προβλήτα αλλά πρέπει να είναι γύρω στα δύο μέτρα βάθος.", εξήγησε ο Γιάννης. "Έχεις βατραχοπέδιλα και μάσκα;"
"Όχι αλλά θα πάρω το πρωί αν προλάβω. Τι ώρα θα έρθεις;"
"Από τις 10 ως τις 2 τι ώρα σε βολεύει;"
"Κατά τις...-", προσπάθησε να σκεφτεί η Έλενα, "12μιση;"
"Οκ, 12μιση. Θα σε περιμένω εδώ στην πόρτα.", έδειξε με το κεφάλι του προς την καγκελόπορτα.
"Οκ. Λοιπόν, τα λέμε. Άντε, καλό βράδυ!", χαιρέτησε εκείνη.
"Καλό βράδυ!", χαιρέτησε και εκείνος και πήρε ο καθένας τον δρόμο του.
Την επόμενη μέρα, βρέθηκαν στο λιμανάκι να πάνε μαζί στην παραλία. Η Έλενα είχε έρθει πλήρως εξοπλισμένη αυτή την φορά με μάσκα, βατραχοπέδιλα,...ακόμα και με αναπνευστήρα. Αφού άραξαν στην παραλία του νησιού και ο Γιάννης πήρε τα πράγματά του από το ξενοδοχείο ετοιμάστηκαν να βουτήξουν.
"Να είσαι κοντά μου γιατί έχει κάτι σκοινιά εκεί, μην μπλεχτείς. Δοκίμασα να τα βγάλω αλλά είναι μπηγμένα στην άμμο. Θα φέρω μαχαίρι να τα κόψω αύριο.", επεσήμανε ο Γιάννης.
"Οκ, δίπλα σου θα είμαι.", συμφώνησε η Έλενα και βούτηξαν στο νερό.
Η θάλασσα ήταν γαλήνια, σαν τζάμι. Μπορούσαν να δουν ακόμα και σε απόσταση τριών μέτρων. Κολυμπούσαν τόσα πολλά διαφορετικά είδη ψαριών τριγύρω σαν να βρίσκονταν στο πιο παραδεισένιο τροπικό νησί. Ο βυθός ήταν καλυμμένος με ένα αφράτο στρώμα κατάλευκων θαλάσσιων λουλουδιών και αχιβάδων που θύμιζε σαν να κολυμπούσαν στα σύννεφα.
Αφού προχώρησαν λίγο πιο βαθιά, εκεί που το σκοτάδι συγκρούεται με το φως, ο Γιάννης έκανε νόημα στην Έλενα να δει ένα διάπλατο άνοιγμα σε μια στοιβάδα βράχια λίγο πιο πέρα από την προβλήτα. Έπειτα της έκανε νόημα να βγουν στην επιφάνεια.
"Πάρε μια βαθιά ανάσα και βουτάμε. Έχει θύλακα αέρα μέσα, δεν είναι μεγάλη απόσταση αλλά αν νιώσεις ότι θες αέρα, σκούντα με.", της είπε.
"Οκ, το χω.", απάντησε η Έλενα και αφού πήραν μία πολύ βαθιά αναπνοή, βούτηξαν πάλι.
Ο Γιάννης άναψε έναν αδιάβροχο φακό ώστε να βλέπουν μέσα στην σπηλιά. Κολύμπησαν προς το άνοιγμα και αφού άφησε την Έλενα να περάσει πρώτη ώστε να βγει πιο γρήγορα στο θυλάκιο, πέρασε και εκείνος. Κολύμπησαν ένα μέτρο ακόμα και βγήκαν.
"Ωραία.", είπε λαχανιασμένος ο Γιάννης και έβγαλε την μάσκα του για ένα δευτερόλεπτο να στραγγίξει το νερό που είχε μπει. "Τώρα παίρνουμε άλλη μία ανάσα και περνάμε από κάτω σε αυτή την μεριά-" Της έδειξε το τοίχωμα. "και βγαίνουμε ακριβώς από πίσω. Και δεν έχει άλλη βουτιά, βγαίνουμε έξω εκεί."
"Τόσο μεγάλη είναι η σπηλιά ρε συ ή μου κάνεις πλάκα;!", εξεπλάγη η Έλενα.
"Κι όμως τόσο μεγάλη είναι, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται.", επιβεβαίωσε ο Γιάννης.
"Πωπω δεν μπορώ να το φανταστώ... Και είναι κάτω από την προβλήτα, έτσι; Δεν υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει η προβλήτα καμιά ώρα;", ανησύχησε εκείνη."Μπα όχι. Είναι περίπου σύνολο δύο μέτρα κάτω από την προβλήτα αλλά έχει πέτρωμα στο ταβάνι οπότε είναι κάπως σταθερό. Και δεν πιάνει όλη την προβλήτα, μόνο ένα κομμάτι. Οι πέτρες κρατάνε όμως, δεν έχουν διαβρωθεί. Δεν πατάει και ψυχή εδώ γενικά οπότε είναι ήσυχο το σημείο. Δεν πατάει κόσμος στην προβλήτα να πεις ότι θα αυξηθεί το βάρος ούτε προσαράζουν βάρκες εδώ να την χτυπήσει καμιά."
 |
| Photo by Unsplash.com |
"Πού το κατάλαβες;", παραξενεύτηκε εκείνος.
"Ε, τόση ανάλυση στις πέτρες δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να κάνει άλλος!", έκανε πλάκα εκείνη.
Γέλασε ο Γιάννης και είπε, "Έχεις ένα δίκιο. Λοιπόν, πάμε."
Πήραν άλλη μία βαθιά ανάσα και βούτηξαν πάλι. Πέρασαν κάτω από το τοίχωμα και βγήκαν στην πίσω μεριά όπου επεκτεινόταν μία αρκετά μεγάλη σπηλιά. Αμέσως μόλις έβγαλε το κεφάλι της έξω η Έλενα ενθουσιάστηκε από την εξωπραγματική θέα της σπηλιάς. Το ταβάνι ήταν γεμάτο γαλάζια σπηλαιοθέματα και ημιδιάφανους ελικτίτες που θύμιζαν κοράλλια στην όψη και το πάτωμα ήταν καλυμμένο με γκουρ και σταλαγμίτες. Μέσα στις λιμνούλες των γκουρ υπήρχαν ψιλά ψιλά γαλάζια φωτάκια σαν βιοφωτιζώμενα πετραδάκια. Η συνολική εικόνα έμοιαζε βγαλμένη από παραμύθι.
"Έχω μείνει άφωνη...", είπε η Έλενα. "Τι είναι αυτό που φωτίζει μέσα στις λιμνούλες;"
"Είναι μία σπάνια ποικιλία βιοφωτιζώμενων πλαγκτόν.", απάντησε ο Γιάννης.
"Είναι...δεν ξέρω, δεν μπορώ να το περιγράψω... Αν πω θεαματικό είναι λίγο.", είπε εκείνη καθώς πλησίαζε μία από τις λιμνούλες. "Είναι δηλητηριώδη ή τίποτα τέτοιο;"
"Όχι όχι.", ανασήκωσε το κεφάλι ο Γιάννης.
Η Έλενα πέρασε απαλά το χέρι της μέσα από την λιμνούλα και αυτό γέμισε με νεραϊδένια φώτα. Ένιωθε ένα απερίγραπτο συναίσθημα. Μία μίξη θαυμασμού, ψυχικής γαλήνης και αρμονίας. Σαν να γινόταν ένα με την φύση.
"Και τώρα πώς φεύγουν;", είπε σαρκαστικά και γέλασε ελαφρά.
"Το ίδιο...-", αγκομάχησε ο Γιάννης καθώς έσκυβε πίσω από έναν μεγάλο σταλαγμίτη να πιάσει ένα μπουκαλάκι νερό. "έπαθα και εγώ όταν πρωτοήρθα οπότε την δεύτερα φορά ήρθα εξοπλισμένος."
Την πλησίασε. Έριξε σιγά σιγά νερό στα χέρι της και το σκούπισε απαλά με τον αντίχειρά του. Έπειτα την κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και αντιλήφθηκε ότι τον κοιτούσε και εκείνη αλλά τράβηξε γρήγορα το βλέμμα της για να μην το καταλάβει. Εκείνος χαμογέλασε ελαφρώς και έκατσε στο πάτωμα να απολαύσει τον όμορφο χώρο.
"Ευχαριστώ.", είπε η Έλενα ελαφρώς μαγκωμένη.
"Τίποτα."
Ένιωθε ένα σκίρτημα στην καρδιά λες και θα έβγαινε από το στήθος της. Ήταν από το κολύμπι; Ή μήπως είχε αρχίσει να της αρέσει ο Γιάννης; Τον κοίταξε πάλι όσο αυτός δεν κοιτούσε. Ήταν όμορφος νεαρός, εμφανώς μορφωμένος και ευγενικός. Αλλά έπειτα από έναν δυσάρεστο χωρισμό, η Έλενα δεν μπορούσε πλέον να μην σκέφτεται ότι πίσω από το αγγελικό πρόσωπο μπορεί να έκρυβε κέρατα. Πήρε σιγανά και διακριτικά μια βαθιά ανάσα και τίναξε λίγο το χέρι της.
"...Τις προάλλες έκατσα περίπου μία ώρα εδώ. Είναι ότι πρέπει για διαλογισμό. Δεν ακούγεται η βαβούρα της πόλης.", είπε ο Γιάννης. "Κάθισε.", την πρότρεψε.
Κάθισε και η Έλενα δίπλα του οκλαδόν κρατώντας μια μικρή απόσταση. "Είναι ωραία.", είπε.
"Κλείσε τα μάτια σου. Έχει ήχους που δεν τους ακούς εύκολα.", της είπε εκείνος.
Η Έλενα έκλεισε τα μάτια της και αναστέναξε. Οι ποικίλοι κρυφοί ήχοι, από το στάξιμο των σταγόνων στις λιμνούλες ως την σιγανή κίνηση του νερού, άρχισαν ένας ένας να φανερώνονται. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν μιλούσε κανένας από τους δύο. Η Έλενα παραξενεύτηκε και έριξε μια κλεφτή ματιά στον Γιάννη ο οποίος πάλι την κοιτούσε χαμογελαστά. Εκείνη χαμογέλασε ελαφρά.
"Τι ακούς;", την ρώτησε.
"Εε...το στάξιμο κυρίως. Και το νερό. Τα υπόλοιπα δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι...", απάντησε εκείνη.
"Ακούς ένα σαν...αμυδρό χρούτσου χρούτσου;"
"Ναι. Τι είναι;", αναρωτήθηκε εκείνη.
"Οι σταλακτίτες που ελαφρά τρίβονται όποτε ρέει νερό."
"Όντως;! Ακούγεται αυτό το πράγμα;", εξεπλάγη η Έλενα.
"Όχι πάντα αλλά ναι. Αλλά είναι τόσο αμυδρό που αν δεν συγκεντρωθείς δεν το ακούς."
"Καταπληκτικό.", ήταν εντυπωσιασμένη. Και από τους ήχους αλλά και από το πόσο ρομαντικός ήταν εκείνος. "Σε ευχαριστώ που με έφερες εδώ. Η αλήθεια είναι ότι είχα ανάγκη να ξεφύγω λίγο από την καθημερινότητα. Είναι φορές που νιώθω να με πνίγει."
"Δουλεύεις;", ρώτησε εκείνος.
 |
| Photo by Donnie Ray Jones on Flickr.com |
"Πόσο είσαι;"
"23. Εσύ;"
"26. Πρέπει να μιλάς και αρκετές γλώσσες, ε;", ρώτησε ο Γιάννης.
"Ε ναι. Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά και λίγο Ισπανικά. Ευτυχώς η άλλη κοπέλα μιλάει καλά Ισπανικά και παίρνει τις βάρδιες άμα έχουμε πιο πολλούς Ισπανούς κλπ στο ξενοδοχείο. Έπρεπε να ξέρω και Ρώσικα αλλά δεν το χω. Αλλά με μπουχτίζει όλη μέρα με τους ξένους και δώστου. Πιο πολύ μιλάω τις υπόλοιπες γλώσσες μέσα στην μέρα παρά Ελληνικά. Κοντεύω να τα ξεχάσω.", είπε εκείνη και γέλασε.
Γέλασε και ο Γιάννης και ρώτησε την πιο σημαντική ερώτηση. "Έχεις δεσμό;"
"Αυτή την στιγμή όχι. Βγήκα πρόσφατα από μία...περίεργη σχέση εκεί πού δεν το περίμενα και...ας πούμε ότι δυσκολεύομαι λίγο.", απάντησε η Έλενα.
"Κέρατο ή κάτι άλλο;", είπε ο Γιάννης κοιτάζοντάς την με ένα βλέμμα κατανόησης σαν να είχε βιώσει και εκείνος το ίδιο.
"Τα έφτιαξε με τον κολλητό μου."
"...Με μπέρδεψες λίγο.", την κοίταξε απορημένος.
"Άντρας. Ο δικός μου. Βγήκε ομοφυλόφιλους ή bi, δεν ξέρω.", εξήγησε θλιμμένη εκείνη, "Δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, προς Θεού, άνθρωποι είναι και αυτοί όπως όλοι μας, απλά...μου ήρθε ξαφνικό. Δεν το περίμενα δηλαδή. Δεν έδειχνε κάποια σημάδια ώστε να το καταλάβω, ούτε είχαμε συζητήσει κάτι τέτοιο ποτέ. Οπότε μου ήρθε διπλό. Και σοκ και κέρατο μαζί."
"Πόσο καιρό ήσασταν μαζί;"
"2 χρόνια."
"Αρκετό διάστημα."
"Ναι, όντως. ...Και...τέλος πάντων, τώρα είμαι ελεύθερη πάλι. Πήρα τον χρόνο μου, τα βρήκα με τον εαυτό μου,...και προχωράω. Δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας που λένε.", είπε η Έλενα και γέλασε ελαφρά. "Εσύ;"
"Εγώ...μέχρι πέρσι είχα μια σχέση αρρωστημένη, ειδικά το τελευταίο τρίμηνο τσακωνόμασταν συνέχεια και στο τέλος δεν άντεξα και χωρίσαμε. ...Μετά έμαθα μέσω κοινού γνωστού ότι...μερικές μέρες αφού χωρίσαμε αυτή έβγαινε συνέχεια με έναν τύπο και δύο μήνες μετά έμεινε έγκυος και παντρευτήκανε.", είπε ο Γιάννης επιβεβαιώνοντας την σκέψη της Έλενας.
"Α, τόσο καλά.", σχολίασε εκείνη. "Τα είχαν από πριν να μαντέψω."
"Προφανώς."
Η Έλενα αναστέναξε. Τότε ο Γιάννης την κοίταξε στα μάτια για άλλη μια φορά. Κάτι που δεν το είχε ξανακάνει κανένας. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που την κοιτούσε εκείνος.
Με δισταγμό της είπε, "Θέλω να ανακαλύψω κι άλλα τέτοια όμορφα μέρη του νησιού. ...Θα έρθεις μαζί μου;"
"...Ναι.", του απάντησε και χαμογέλασε.
Τελικά δεν ήταν η μόνη που της είχαν έρθει τα πάνω κάτω. Ίσως τελικά να ήταν καρμικό το ότι βρέθηκε ο Γιάννης στον δρόμο της. Κάποιος που την καταλάβαινε με τον δικό του τρόπο. Γιατί αν και διαφορετικές περιπτώσεις, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Και οι δύο είχαν πληγωθεί από κάποιον που αγαπούσαν. Ήταν άραγε αρκετό αυτό για να τους φέρει λίγο πιο κοντά; Θα κέρδιζε ο φόβος ή η ελπίδα για κάτι καλύτερο; Κάτι που πραγματικά θα τους άξιζε;
----
Ελπίζω να απολαύσατε αυτή την ιστορία! Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας σχετικά με την υπόθεση και να συζητήσουμε τυχόν ερωτήσεις που μπορεί να έχετε σχετικά με την πλοκή, τους χαρακτήρες, κλπ! Σύντομα θα ακολουθήσει και το δεύτερο μέρος, γι αυτό μείνετε συντονισμένοι!
Ευχαριστούμε πολύ για την στήριξή σας!
----
Υ.Γ: Τα δικαιώματα των κειμένων και κάποιες από τις εικόνες καλύπτονται νομικά! Αν χρειάζεστε κάποιο απόσπασμα από ένα άρθρο, επικοινωνήστε μαζί μας με ένα προσωπικό μήνυμα!
Copyrights: Katerina Kouki, Art & Stardust 2020
0 Σχόλια