Το Χρυσό Ρόδι!

 Γεια σας,

είμαι η Κατερίνα και σήμερα θα σας παρουσιάσω μια όμορφη ιστορία για τα Χριστούγεννα.  Η ιστορία δημιουργήθηκε με έμπνευση που πήρα απο φίλους που έχω στις σελίδες μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και απο τα προφίλ του Art and Stardust αφού τους έβαλα να συμπληρώσουν τις φράσεις "Τα Χριστούγεννα για μένα είναι...." και "Χριστούγεννα για μένα σημαίνει..." .

Η γιαγιά Ελένη πάντα κρεμούσε ένα παλιό, γυάλινο, χρυσό ρόδι στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Περνούσε από γενιά σε γενιά. Πρώτα από την γιαγιά της στην μαμά της και τελικά σε εκείνη. Πάντα έλεγε ότι αυτό το ρόδι είχε αντέξει τον πόλεμο του 1821 και του 1940 και η καρδιά της σκίρτιζε από περηφάνια. Είχε ιστορική αξία πλέον εκτός από συναισθηματική.

      Μία μέρα όμως, συγκεκριμένα την ημέρα των Χριστουγέννων, καθώς η γιαγιά Ελένη πάντα ακολουθώντας την παράδοση της γιαγιάς της πήγαινε να κρεμάσει το ρόδι στο Χριστουγεννιάτικο δεντράκι της με τα τρεμάμενα πλέον χέρια της, το ρόδι της γλίστρησε, έπεσε στο μωσαϊκό πάτωμα μερικά εκατοστά δίπλα από το χαλί και έσπασε σε μικρά κομμάτια. "Αχ στολιδάκι μου...", μουρμούρισε η γιαγιά καθώς έσκυβε την πονεμένη μέση της να μαζέψει τα κομμάτια. 

      Δάκρισαν τα πράσινα μάτια της. Κοιτούσε την άκρη του χαλιού και αναστέναζε σκεφτόμενη πως αν το ρόδι είχε πέσει λίγο πιο πέρα θα έσκαγε πάνω στο χαλί και δεν θα έσπαγε. Αφού μάζεψε τα κομματάκια, τα κοίταξε μια τελευταία φορά με τόση αγάπη σαν να κοιτούσε τα ίδια τα παιδιά της και έπειτα τα πέταξε στα σκουπίδια. Δεν ήθελε να τα πετάξει, έστω κι έτσι. Αλλά πάντα έλεγε στις κόρες τις να μην δένονται με υλικά αγαθά γιατί πάνε κι έρχονται. "Δάσκαλε που δίδασκες...", σκέφτηκε. 

Ξάφνου, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Αφού έστρωσε λίγο τον δαντελένιο γιακά της και έσπρωξε προς τα πίσω ένα τουφάκι από τα ψαρά μαλλιά της, άνοιξε την εξώπορτα και πρώτο πρώτο υποδέχτηκε τον εγγονό της, τον Σπύρο, γιο της μεγάλης της κόρης, της Αμαλίας. 18 χρονών παλικάρι πια. "Της παντριάς.", σκεφτόταν η γιαγιά και γελούσε μέσα της αφού ήξερε πόσο νευρίαζε η Αμαλία κάθε φορά που της έλεγε αυτή την φράση. "Είναι μικρός, μαμά.", της απαντούσε εκείνη.

        "Σπυράκο μου, αγοράκι μου, πασάκα μου να σε χαρώ!", είπε όλο γλύκα η γιαγιά και φίλησε στο μάγουλο τον εγγονό της.

 "Χρόνια πολλά, γιαγιά!", είπε εκείνος. Έπειτα ξεπρόβαλε από πίσω του η 4χρονη Σοφούλα όλο χαρά, φωνάζοντας με ένα τιτίβισμα, "Γιαγιά, γιαγιά!". Κόρη της Άννας, της μικρής κόρης της γιαγιάς Ελένης.

 "Σοφάκι μου, καρδούλα μου!", είπε η γιαγιά καθώς έσκυβε, παρά τον πόνο της, για να αγκαλιάσει την εγγονή της. "Χρόνια πολλά, γιαγούλα μου!", είπε η μικρή.

 "Χρόνια πολλά, αγάπες μου!", είπε και η γιαγιά.

          Και πίσω από την μικρή ακολούθησαν οι κόρες της με τους συζύγους τους. Αφού χαιρετήθηκαν, κάθισαν όλοι στο σαλόνι. Η Αμαλία παρατήρησε μία μελαγχολία πίσω από το χαμόγελο της μαμάς της. 

"Μαμά, όλα καλά;", ρώτησε. 

"Ναι, παιδάκι μου.", απάντησε η γιαγιά Ελένη.

 "Μου φαίνεσαι λίγο μελαγχολική, γι αυτό ρωτάω... Έγινε κάτι;"

 "Τίποτα, Αμαλίτσα μου. Απλά έσπασε το χρυσό ρόδι της γιαγιάς μου και στεναχωρέθηκα λιγάκι.", απάντησε με τα πολλά η γιαγιά.

 "Ωχ, μαμά μου. Κρίμα.", είπε η Αμαλία. 

"Μην δίνεις σημασία. Θα μου περάσει. Ε, ήταν και πόσων χρονών το ρόδι πια. Δεν πειράζει. Εμείς να είμαστε καλά."

Αυτός που στεναχωρέθηκε περισσότερο όμως ήταν ο Σπύρος ο οποίος υπεραγαπούσε την γιαγιά του και ήξερε από πάντα πόσο λάτρευε το ρόδι της. Κάποια στιγμή, ο Σπύρος πήγε στην κουζίνα να βάλει λίγο χυμό και τότε είδε με την άκρη του ματιού του τα κομμάτια του ροδιού στον κάδο. Πήρε μια χαρτοπετσέτα από το τραπέζι. Έπιασε προσεκτικά τα κομμάτια του ροδιού που βρήκε, τα τύλιξε στην χαρτοπετσέτα και τα έκρυψε στο μανίκι του για να μην σπάσουν άλλο. Έπειτα επέστρεψε στο σαλόνι και περίμενε ώσπου η γιαγιά και οι κόρες της πήγαν στην κουζίνα να φτιάξουν καφέ. 

            Αφού σιγουρεύτηκε ότι η γιαγιά δεν άκουγε, πήγε σιγά σιγά στον μπαμπά του να μην πάρει χαμπάρι η γιαγιά και τον ρώτησε στο αυτί, "Μπαμπά, μήπως έχεις μαζί σου την κόλλα στιγμής;" 

"Ναι. Τι την θες;", ρώτησε απορημένος ο Αντρέας. Πάντα είχε μια κόλλα στιγμής στο πορτοφόλι του για ώρα ανάγκης. 

"Να κολλήσω το ρόδι της γιαγιάς. Αλλά μην της το πεις, θέλω να της κάνω έκπληξη.", είπε χαμηλόφωνα ο Σπύρος.

             Ο Αντρέας έβγαλε την κόλλα και την έδωσε στον γιο του. Χωρίς να τον δει η γιαγιά, πήγε στην τουαλέτα. Έκατσε στο πάτωμα και άπλωσε κάτω την χαρτοπετσέτα. Ο Σπύρος από μικρός λάτρευε να φτιάχνει τα πιο περίεργα παζλ 1000+ κομματιών και η γιαγιά τον θαύμαζε γι' αυτό. Είχε έρθει λοιπόν η στιγμή να φτιάξει το μικρότερο μα δυσκολότερο παζλ που είχε φτιάξει ποτέ. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάτσει εκεί για περισσότερα από 5-10 λεπτά έτσι κάθε μισή ώρα πήγαινε στην τουαλέτα με τον πρόφαση ότι τον είχε πειράξει κάποιο φαγητό, έβαζε 5-10 λεπτά χρονόμετρο και κολλούσε σιγά σιγά το ρόδι. Κάθε φορά που έβγαινε, έκρυβε τα κομμάτια πίσω από το καλάθι των απλύτων, ψέκαζε την τουαλέτα με το αρωματικό χώρου της γιαγιάς για να καλύπτει την έντονη μυρωδιά της κόλλας και μετά από 7-8 φορές που επανέλαβε την ίδια διαδικασία, τελικά ολοκλήρωσε το ρόδι. Είχε ξαναβρεί το σχήμα του αν και είχε κάποια μικρά κενά. "Πώς να το κάνω λίγο πιο όμορφο;", αναρωτήθηκε. Και τότε αποφάσισε να ζητήσει την βοήθεια της μικρής Σοφούλας, του "καλλιτέχνη" της οικογένειας η οποία είχε γεμίσει τον τοίχο πίσω από το κρεβάτι της με ζωγραφιές.

            Αφού επέστρεψε στο σαλόνι, λίγο πριν στρώσουν το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με το γεμιστό κατσικάκι που είχε φτιάξει η γιαγιά και τους έσπαγε την μύτη, ο Σπύρος έκατσε δίπλα στην μικρή και της είπε σιγανά, "Θα σου πω ένα μυστικό και θέλω να με βοηθήσεις να κάνουμε ένα δώρο στην γιαγιά. Κόλλησα το ρόδι της αλλά έχει κάποια μικρούλια κενά και δεν βρήκα τα κομματάκια στον κάδο. Τι να βάλω πάνω να γίνει πιο όμορφο σε εκείνο το σημείο;" Η μικρή, πονηρή σαν αλεπουδίτσα, πήρε αγκαλιά τον Σπύρο και του είπε στο αυτί, "Βάλε χρυσόσκονη." 

"Χρυσόσκονη; Πού θα την βρω;", απόρησε ο Σπύρος.'

 "Έχω στην τσάντα με τους μαρκαδόρους.", είπε πάλι η μικρή. 

           Σηκώθηκε ο Σπύρος μες την τρελή χαρά και πήγε στον προθάλαμο όπου είχαν κρεμάσει τα μπουφάν τους να βρει την χρυσόσκονη στο σακίδιο της μικρής. Μόλις την βρήκε, πήγε πάλι στην τουαλέτα, άπλωσε κόλλα όπου υπήρχε ένωση και κενό και πασπάλισε με χρυσόσκονη. 

         "Μπράβο βρε Σοφούλα με τις ιδέες σου!", μουρμούρισε ικανοποιημένος και αφού έκρυψε το ρόδι στο μανίκι του βγήκε από την τουαλέτα. 

 Αφού έφαγαν και ήπιαν, είπαν μερικά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και έβαλαν μουσική να φτιάξει το κέφι. Όταν ήρθε η στιγμή να ανταλλάξουν τα δώρα τους, πρώτη πρώτη έβγαλε η γιαγιά δυο μεγάλες σακούλες με παιχνίδια για την μικρή και ηλεκτρονικά για τον Σπύρο και από ένα δώρο για τις κόρες της και τους γαμπρούς της. Δεν ήταν πλούσια η γιαγιά, ζούσε ίσα ίσα με την σύνταξη του συγχωρεμένου του άντρα της, του κυρ Στέφανου, και με ότι την βοηθούσαν οι κόρες της, μα κάθε Χριστούγεννα πήγαινε στο παιχνιδάδικο και γέμιζε δυο μεγάλες σακούλες για τα εγγόνια της.

           Αφού άνοιξαν όλοι τα δώρα τους, ήρθε και η σειρά του Σπύρου και της Σοφούλας να κάνουν ένα ανεκτίμητο δώρο στην γιαγιά τους. Το δώρο της αγάπης. "Γιαγιά, σου έχουμε και εμείς ένα δώρο.", είπε ο Σπύρος και εξεπλάγην η μαμά του η οποία δεν ήξερε τι γινόταν. 

 "Τι δώρο, Σπυράκο μου;", αναρωτήθηκε η γιαγιά καθώς είχε ήδη ανοίξει τα δώρα που της είχε δώσει η Αμαλία.

            Και την στιγμή που ο Σπύρος έβγαλε το ρόδι από το μανίκι του, βούρκωσε η γιαγιά. Οι γονείς του και οι θείοι του σοκαρίστηκαν. Ακόμα και ο πατέρας του που ήξερε ότι το έφτιαχνε.

 "Αγάπες μου...", είπε πνιχτά η γιαγιά μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα χαράς.

 "Μην κλαις, μανούλα μου...", είπε η Άννα και αγκάλιασε την μαμά της.

             Η Αμαλία κοίταξε τα παιδιά όλο περηφάνια και τους είπε, "Μπράβο σας." Ο Σπύρος και η Σοφούλα πήραν αγκαλιά την γιαγιά τους η οποία πλέον έκλαιγε. Αφού εκείνη ηρέμησε μετά από λίγο, της έδωσαν το χρυσό ρόδι, τα φίλησε στα μάγουλα και τους είπε, "Κρεμάστε το στο δέντρο." 

            Τα παιδιά κρέμασαν το στολίδι στο δέντρο και συνέχισαν να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα. Μετά από χρόνια, αφού μεγάλωσαν τα παιδιά, η γιαγιά πλέον είχε γεράσει πολύ και ήταν ώρα να συνεχιστεί η παράδοση του χρυσού ροδιού. Τους έδωσε το στολίδι και τους είπε να θυμούνται πάντα ότι το σπάσιμο του συμβόλιζε καλοτυχία και αν και υλικό αγαθό, αν και με σχετικά μικρή χρηματική αξία, αυτό που το έκανε σημαντικό δεν ήταν το ίδιο το στολίδι αλλά η αγάπη και η αφοσίωση που έδειχνε η κάθε γενιά με το να το στολίζει κάθε χρόνο την ημέρα των Χριστουγέννων. Και έτσι τα παιδιά συνέχισαν την παράδοση στολίζοντας το κάθε χρόνο ο καθένας στο δέντρο του εναλλάξ, κάνοντας έτσι την γιαγιά τους ακόμα πιο περήφανη.

 Ελπίζουμε να σας άρεσε και αυτό το άρθρο!

 Ευχαριστούμε πολύ για τη στήριξή σας!

🎄Καλές Γιορτές και Ευτυχισμένος ο Καινούργιος Χρόνος !🎄

 

 

Υ.Γ.: Τα δικαιώματα των κειμένων και κάποιες από τις εικόνες καλύπτονται νομικά! Αν χρειάζεστε κάποιο απόσπασμα από ένα άρθρο, επικοινωνήστε μαζί μας με ένα προσωπικό μήνυμα!

Copyrights: Katerina Kouki, Art & Stardust 2021