Γεια σας!
Είμαι η Κατερίνα και φυσικά επέστρεψε το Mermay, το αγαπημένο challenge του Μαίου με τις γοργόνες! Φέτος αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Συνδυάσαμε μια όμορφη, παιδική ιστορία με μια χειροτεχνία από ένα αντικείμενο που συναντάμε μέσα.
Η ιστορία λοιπόν έχει ως πρωταγωνίστρια μια σοφή, νεαρή γοργόνα, την Αμελίνα, η οποία αγαπά να συλλέγει μαργαριτάρια. Η ιστορία έχει ως στόχο να περάσει στα παιδιά το μήνυμα της αγάπης, του σεβασμού και της αυτοεκτίμησης με κύριο θέμα τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
-----
Η Γοργόνα με το Μαργαριτάρι:
Μια φορά κι έναν καιρό, στα βαθιά νερά της γαλάζιας θάλασσας, ζούσε μια νεαρή γοργόνα με το όνομα Αμελίνα. Η Αμελίνα ήταν γνωστή για την ομορφιά της, αλλά και για την καλοσύνη της καρδιάς της. Το δέρμα της ήταν στο χρώμα του αμέθυστου, και τα μακριά της μαλλιά έλαμπαν σαν το ασήμι όταν τα χάιδευε το φως του φεγγαριού.
Η Αμελίνα είχε ένα αγαπημένο χόμπι, να μαζεύει μαργαριτάρια από τα βάθη της θάλασσας. Κάθε μαργαριτάρι που έβρισκε το θεωρούσε θησαυρό, όχι μόνο για την ομορφιά του αλλά και για την μοναδικότητά του. Ένα απόγευμα, καθώς κολυμπούσε κοντά σε ένα αρχαίο ναυάγιο, ανακάλυψε ένα μαργαριτάρι που έλαμπε πιο έντονα από όλα τα άλλα. Ήταν τόσο όμορφο που η Αμελίνα αποφάσισε να το κρατήσει ως δικό της πολύτιμο μυστικό.
Ενώ περιεργαζόταν το μαργαριτάρι, μια άλλη γοργόνα, η Καλυψώ, την είδε και την πλησίασε. Η Καλυψώ ήταν γνωστή για την αυστηρότητά της και συχνά κορόιδευε τις άλλες γοργόνες. "Τι κρατάς εκεί, Αμελίνα;" ρώτησε με καχυποψία.
Η Αμελίνα άλλαξε γνώμη και αντί να κρύψει το μαργαριτάρι της το έδειξε με περηφάνια. "Βρήκα αυτό το μαργαριτάρι και το θεωρώ πολύτιμο. Δεν είναι όμορφο;" Η Καλυψώ χαμογέλασε ειρωνικά. "Όλα τα μαργαριτάρια είναι ίδια. Δεν έχει καμία σημασία."
Η Αμελίνα κοίταξε το μαργαριτάρι και μετά την Καλυψώ. "Όχι, Καλυψώ. Κάνεις λάθος. Κάθε μαργαριτάρι είναι μοναδικό, όπως και κάθε γοργόνα. Το καθένα έχει τη δική του ιστορία και αξία. Δεν είναι η εξωτερική του λάμψη που μετράει, αλλά η ιστορία που κουβαλάει. Άλλα μαργαριτάρια δημιουργούνται από έναν κόκκο άμμου, άλλα από κομμάτια κοχυλιού. Και ποιος ξέρει πώς βρέθηκε εκεί το κομματάκι. Όσο το στρείδι έτρωγε; Όσο κοιμόταν; Όσο έπαιζε με τα άλλα στρείδια; Μπορεί ακόμα και να γεννήθηκε με αυτό. Αυτό κάνει μοναδικό το μαργαριτάρι μου. Έτσι και εμείς οι γοργόνες. Όλες είμαστε γοργόνες αλλά ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός."
Η Καλυψώ έμεινε σιωπηλή, προβληματισμένη από τα λόγια της Αμελίνας. Καθώς περνούσαν οι μέρες, η σκέψη αυτών των λόγων την έκανε να βλέπει τον κόσμο με διαφορετικό μάτι. Κατάλαβε ότι η ιστορία του καθενός μας κάνει αυτό που είμαστε. Η καλοσύνη, ο σεβασμός και η αγάπη μας κάνει πραγματικά όμορφους και όχι η εξωτερική εμφάνιση.
Η Αμελίνα, από την πλευρά της, συνέχισε να μαζεύει μαργαριτάρια και να μοιράζεται τη σοφία της με τις άλλες γοργόνες. Έγινε γνωστή όχι μόνο για την ομορφιά της, αλλά και για την αγάπη και τον σεβασμό που έδειχνε σε όλους. Παρά τα δεκάδες μαργαριτάρια που είχε συλλέξει, εκείνο το μοναδικό που μοιράστηκε με την Καλυψώ, το έφτιαξε κόσμημα και το φορούσε πάντα στον λαιμό της.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, η φήμη της Αμελίνας για τη σοφία και την καλοσύνη της διαδόθηκε σε όλο τον βυθό. Γοργόνες από μακρινές θάλασσες έρχονταν να την επισκεφθούν, να της μιλήσουν και να ακούσουν τις ιστορίες της. Η Αμελίνα δεν ήταν απλώς μια συλλέκτρια μαργαριταριών, αλλά και μια αληθινή σύμβουλος για όλες τις γοργόνες που αναζητούσαν καθοδήγηση και υποστήριξη.
Μια μέρα, έφτασε στα νερά τους μια νεαρή γοργόνα από τον Ειρηνικό Ωκεανό, η Ουρανία. Η Ουρανία ήταν διαφορετική από τις άλλες γοργόνες. Είχε ένα σπάνιο, φωτεινό γαλάζιο χρώμα και τα μαλλιά της έμοιαζαν με το βραδινό ουρανό γεμάτο αστέρια. Το ένα της χέρι ήταν πολύ μικρότερο από το άλλο και δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα με αυτό. Ωστόσο, παρά την εξωτερική της ομορφιά, η Ουρανία αισθανόταν ανασφάλεια και μοναξιά λόγω του χεριού της. Πάντα έβλεπε τον εαυτό της ως διαφορετική και πίστευε ότι δεν ανήκε πουθενά.
Όταν η Ουρανία άκουσε για την Αμελίνα, αποφάσισε να την επισκεφθεί. Ήλπιζε ότι η σοφή γοργόνα θα μπορούσε να της προσφέρει λίγη καθοδήγηση και να την βοηθήσει να βρει την εσωτερική της ευτυχία.
"Γεια σου, Αμελίνα," είπε η Ουρανία με ντροπαλό τόνο όταν την συνάντησε για πρώτη φορά. "Έχω ακούσει πολλά για σένα και την καλοσύνη σου. Ήρθα να ζητήσω τη βοήθειά σου."
Η Αμελίνα χαμογέλασε ζεστά και την καλωσόρισε. "Καλώς ήρθες, Ουρανία. Είμαι εδώ για να σε ακούσω. Πες μου τι σε απασχολεί."
Η Ουρανία ξεκίνησε να μιλάει για τα συναισθήματά της, για το πώς πάντα αισθανόταν διαφορετική και ότι δεν μπορούσε να βρει τη θέση της ανάμεσα στις άλλες γοργόνες λόγω του χεριού της. "Νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνουν και με κοροϊδεύουν.", είπε με δάκρυα στα μάτια της. "Δεν ξέρω πώς να αγαπήσω τον εαυτό μου όταν αισθάνομαι τόσο ξένη."
Η Αμελίνα την άκουσε προσεκτικά και μετά απάντησε με μια ήρεμη φωνή. "Ουρανία, καταλαβαίνω πως νιώθεις. Κάθε γοργόνα είναι μοναδική, και αυτό ακριβώς είναι που μας κάνει τόσο ξεχωριστές. Το να είσαι διαφορετική δεν είναι κάτι κακό. Είναι αυτό που σε κάνει ιδιαίτερη και όμορφη με τον δικό σου τρόπο."
Στη συνέχεια, η Αμελίνα αποφάσισε να πάρει την Ουρανία σε μια περιπέτεια στα βάθη της θάλασσας. Ήθελε να της δείξει τα θαύματα του υποβρύχιου κόσμου και να την βοηθήσει να δει την ομορφιά και την ατέλεια που κρύβεται παντού γύρω τους.
Καθώς κολυμπούσαν μαζί, η Αμελίνα μίλησε στην Ουρανία για τα μαργαριτάρια και τη σημασία τους. "Κάθε μαργαριτάρι έχει τη δική του ιστορία," είπε. "Μπορεί να μοιάζουν εξωτερικά, αλλά κανένα δεν είναι ίδιο με το άλλο. Είναι σαν εμάς. Κάθε γοργόνα έχει τη δική της ιστορία, τις δικές της εμπειρίες και τα δικά της συναισθήματα. Αυτό μας κάνει μοναδικούς."
Η Ουρανία όμως δεν έβλεπε κάτι ξεχωριστό στην Αμελίνα ώστε να μπορεί να την καταλάβει. "Εσύ όμως, Αμελίνα, δεν έχεις κάποια ατέλεια. Είσαι πανέμορφη και όλοι σε αγαπούν." Τότε η Αμελίνα χαμογέλασε και της έδειξε το ένα της χέρι από το οποίο έλειπε το μικρό δάχτυλο. "Έχασα το δαχτυλάκι μου όταν ήμουν μικρούλα αλλά δεν με σταμάτησε από το να κάνω αυτό που αγαπώ, να μαζεύω μαργαριτάρια."
Η Ουρανία έκλαψε και άρχισε να βλέπει τον εαυτό της με άλλα μάτια. Κατάλαβε ότι η διαφορετικότητά της ήταν ένα δώρο, η δύναμη της, και όχι κάτι για το οποίο έπρεπε να ντρέπεται. Τίποτα δεν την σταματούσε από το να κάνει αυτά που ονειρευόταν παρά μόνο ο ίδιος της ο εαυτός. Συνέχισε να εξερευνά τον κόσμο με την Αμελίνα και να μαθαίνει για την ομορφιά της διαφορετικότητας.
Με τον καιρό, η Ουρανία άρχισε να νιώθει πιο δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό της. Έμαθε να αγαπά και να σέβεται τις ατέλειες της. Άρχισε να συλλέγει κοχύλια και να συνειδητοποιεί ότι ακόμα και αυτά έχουν ατέλειες. Με αυτά τα κοχύλια έχτισε σπιτάκια για τα ορφανά ψαράκια της περιοχής και δεν άφησε τίποτα να την σταματήσει. Η σχέση της με την Αμελίνα έγινε βαθιά και σημαντική. Οι δύο γοργόνες έγιναν φίλες και στήριγμα η μία για την άλλη.
Ένα βράδυ, κάτω από το φως του φεγγαριού, η Ουρανία μοιράστηκε τις σκέψεις της με την Αμελίνα. "Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να βρω τον δρόμο μου," είπε. "Έμαθα ότι η αληθινή ομορφιά δεν βρίσκεται στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά στην καρδιά και στην ψυχή μας."
Η Αμελίνα χαμογέλασε και την αγκάλιασε. "Είμαι περήφανη για σένα, Ουρανία. Έμαθες να αγαπάς και να εκτιμάς τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό μάθημα που μπορούμε να μάθουμε."
Η ιστορία της Αμελίνας και της Ουρανίας συνεχίστηκε, με τις δύο γοργόνες να μοιράζονται πολλές περιπέτειες και στιγμές αληθινής φιλίας. Μια μέρα, η Ουρανία σκέφτηκε να οργανώσουν μια μεγάλη συγκέντρωση όλων των γοργόνων από τις γύρω θάλασσες. Η Αμελίνα συμφώνησε αμέσως. Ήθελαν να δημιουργήσουν μια γιορτή αφιερωμένη στη φιλία, την αγάπη και τον σεβασμό. Η συγκέντρωση θα γινόταν στον κοραλλιογενή ύφαλο, ένα μέρος γεμάτο με ζωντανά χρώματα και μαγευτική ομορφιά.
Όταν οι γοργόνες συγκεντρώθηκαν, η Αμελίνα και η Ουρανία τους καλωσόρισαν όλους με χαμόγελα και ανοιχτές αγκαλιές. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη χαρά και ενθουσιασμό. Οι γοργόνες τραγουδούσαν, χόρευαν και μοιράζονταν ιστορίες για τη ζωή τους και τις εμπειρίες τους.
Κατά τη διάρκεια της γιορτής, η Αμελίνα ανέβηκε σε έναν βράχο για να μιλήσει σε όλες τις γοργόνες. "Αγαπημένοι μου φίλοι," ξεκίνησε, "σήμερα γιορτάζουμε κάτι πολύ σημαντικό. Γιορτάζουμε την αγάπη και τον σεβασμό που έχουμε ο ένας για τον άλλον, καθώς και για τον εαυτό μας. Θέλω να σας θυμίσω ότι ο κάθε ένας από εσάς είναι μοναδικός και όμορφος, ακριβώς όπως τα μαργαριτάρια. Μην σταματήσετε ποτέ να κάνετε αυτό που αγαπάτε, ακόμα κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά για λίγο."
Η Ουρανία, που στεκόταν δίπλα της, πρόσθεσε: "Από τότε που γνώρισα την Αμελίνα, έμαθα ότι η αληθινή ομορφιά και η αξία μας δεν εξαρτώνται από την εξωτερική μας εμφάνιση. Είναι η καρδιά και η ψυχή μας που μετράνε. Σας ενθαρρύνω όλους να αγαπάτε τον εαυτό σας και να εκτιμάτε τη μοναδικότητά σας."
Οι γοργόνες άκουγαν με προσοχή και ενθουσιασμό. Τα λόγια της Αμελίνα και της Ουρανίας τους ενέπνευσαν και τους έδωσαν τη δύναμη να αποδεχθούν τον εαυτό τους και τους άλλους όπως είναι. Ένας από τους γοργόνους της γιορτής ερωτεύτηκε την Ουρανία. Όταν εκείνη του είπε ότι, παρά το μικρό της χέρι, έφτιαχνε σπιτάκια για τα ορφανά ψαράκια, εκείνος αποφάσισε να την βοηθήσει και να φτιάξουν σπιτάκια και για τις υπόλοιπες θάλασσες. Οι δυο τους παντρεύτηκαν και όταν έφεραν στον κόσμο το πρώτο τους γοργονάκι, την μικρή Αιθέρα, η Αμελίνα έγινε νονά της και της χάρισε το μαργαριταρένιο κολιέ της.
Και έτσι, οι γοργόνες έζησαν ευτυχισμένες διδάσκοντας στις επόμενες γενιές τις αξίες της αγάπης, του σεβασμού και της αυτοεκτίμησης που τους είχε μεταδώσει η σοφή Αμελίνα, η γοργόνα με το μαργαριτάρι.
----
Αυτή ήταν λοιπόν η ιστορία της Αμελίνας! Ας δούμε όμως πώς μπορούμε να φτιάξουμε και το περιβόητο μαργαριταρένιο κολιέ της!
-----
ΥΛΙΚΆ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΊΤΕ:
•Κόφτη
•Μυτοτσίμπιδο
•Ψεύτικες πέρλες
•Αλυσίδα λεπτή και χοντρή για το κούμπωμα
•Κρίκους
•Γράνες
•Κούμπωμα καβουράκι
•Κρεμαστράκι χάντρας
0 Σχόλια